Saçmalama Umay kes sesini. "Haklısınız komutanım." Dedim. O egoist sırıtmadık yüzünde yer aldı. "Haksız olsam konuşmam laz kızı." Ego fışkırıyordu bu adamdan amına koyayım. İstemsiz bir tebessüm yerleştirdim yüzüme tam o sıradağa ikimizin aynı anda telefonu çaldı. "İzninizle komutanım." Dedim. "İzin sizin yüzbaşım." Dedi.

Komutanımı dinlemiyordum sesi bana geliyordu sadece. Tabi Umay bende Barış Alper. Susarmısın içimdeki Umay? Hayır. Peki. Alp komutan bana kısık bir bakış attığında sanırım anlamıştı ona kıkırdadığımı. "Anne sen kapat artık ben seni yalnızken arıtacağım."

dedi ve ardından telefon kapandı.

"UMAY YÜZBAŞI!" Sıçmıştım sanırım.

"YÜZBAŞI UMAY NİŞANCI ORDU EMREDERSİNİZ KOMUTANIM."

"Rahatta dinle" rahata geçtim.

"Sen benim odun olduğumu, inatçı olduğumu ve böyle benzeri şeyleri annemle mi konuştun."

Evet şuan ölmüştümde gömülmemiştim.

"Komutanım şe-"

"Sen 32 yaşındaki adamı annesine mi şikayet ettin UNAY YÜZBAŞI." Dişlerinin arasından konuşuyordu. Hayatımda ilk defa kendimi bu kadar utanmış hissediyordum.

"Komutanım anneniz bahsedince ben sadece doğruladım."

"Sen kimsin Umay? Sen kimsende benim annemi doğruluyorsun? Sana mı kaldı? SANA MI KALDI KOMUTANININ ANNESİYLE KONJLUP ONU DOĞRULAMAK." Doğru bana mı kalmıştı.

"UMAY SEN BENİM ANNEMDEN ŞEFKAT BEKLEMEYECEKSİN. SEN BU TİMR YENİ KATILDIN.BURDA SENİN ANNEN HENÜZ YOK.SENİN ANNEN YOK UMAY YÜZBAŞI!"

dedi ve arkasını dönüp gitti.

Yutkundum sadece yutkundum. Ardından gözlerim doldu hâlâ rahat pozisyonunda duruyordum... Benim annem yoktu şehit düşmüştü. Ben nerdeyse bebekken göremediğim ilgiyi neden istemiştim ki? Doğruydu ben bu timde yeniydim. Kimseyle bu kadar samimi olmamalıydım. Komutanım sonuna kadar haklıydı. Yavaş adımlarla odama doğru ilerledim. Çıkış saatime sadece 17 dakika vardı. Hazırlanıp çıkardım. Sabah eşyaları götürüp bırakmıştım zaten eve.
Hazırlanıp donunda odadan çıktığımda Zülfikar'ı gördüm. "Naber komutanım bırakayım mı sizi?" Yüzüme mesafeli bir ifade bırakıp mesafeli bir şekilde konuştum. "Gereği yok iyi akşamlar Teğmen'im" dedim ve hızlı adımlarla çıktım. Zülfikar anlamayan bakışlarla bana bakıyordu arkamdan. Haklıydı komutanım, mesafe koymuştum bu yüzden arama timle odama giderken Recep ve Hakan'a da aynı şekilde davranmıştım. Arkamdan Zülfikar tekrar seslendi "Komutanım iyi misiniz? Neden böyle davranıyorsunuz?"

"İyiyim teğmen beni sorgulamak size kalmadı. İyi akşamlar." Deyip devam ettim yoluma.

"Emredersiniz Komutanım." Oldu tek duyduğum.

eve gelip ilk iş evi kendimde elden geçirmiş derlemiş toplamıştım. Onun ardındansa bir duş almıştım. Sporumuda yapıp yatağa girdim. Düşündüm düşündüm ve düşündüm. Neden bu kadar kalmıştı içimde adam doğru söylüyordu, haklıydı... Telefonumu elime alıp anlık gelen ergen hormonumla timin kurduğu gruptan çıktım. Ve hepsini bugüne kadar telefonumda kayıtlı olan herkes gibi isim soy isim ve rütbe olarak kaydettim. Doğru olan buydu. Yaklaşık 5 dakika sonrasında "Alp Timur Çelik Binanaşı" kişiden bir mesaj geldi. Görüldü atmamam gerekti o yüzden üstten okuyordum.

:Umay, sebep bildir.

:Umay, cevap ver.

Yarıişe gitmeden önce sebep bildirirdim uyuyordum diye. Mesaj sesi nede olsa uyanmayabilirim. Bunu dememin üstüne telefonun çaldı. Arayan Alp Timur Çelik Binbaşı...

Sesimi uykulu gibi çıkarıp cevap verdim.
"Yüzbaşı Umay Nişancj Ordu emredersiniz komutanım."

"Sebep bildir yüzbaşı."

"Ne sebebi komutanım?"

"Gruptan çıkma sebebin liseli ergenler gibi dediklerimden sonra bana mı trip atıyorsun yüzbaşı."

"Estağfurullah komutanım. Ben sadece grup kullanmayı sevmiyordum be grupta şamata içindi bende önemli olmadığını düşündüm."

"Anlaşıldı yüzbaşı." Deyip telefonu yüzüme kapattı bu adamın dediği herşey benim canımı yakıyordu gende çok yakıyordu. Neydi benle derdi ne istiyordu benden. Niye herkese davrandığı gibi davranmıyordu. Çünkü sen yıkılmıyorsun Umay gücünü deniyorlar pes etmeyeceksin. Şehit olana kadar pes etmeyeceksin. Pes etmeyeceğim.....

Tiktok hesabı :@dlbaivan Bookgirl📚