Bir süre sonra çığlık atan o kadın bir adam tarafından bıçaklanmıştı.

Neden kadın cinayetleri… Hiç bitmeyecek mi bu kadınlarımızın acıları?

Hiç duyulmayacak mı sesimiz, feryatlarımız, ağıtlarımız?

Hiçbir zaman yerini bulmayacak mı bu ADALET!

Polis ile ambulans olay yerine çoktan gelmişti. Olaydan daha fazla etkilenmemek için oradan hemen uzaklaşmıştık.

Asya: "Yazık kadına ya, bir şey olmuş mudur ki?"

Gece: "Bilmiyorum ama bence bu konu hakkında daha fazla konuşmayalım."

O sırada annem aradı. Annem,

"Kızım, iyi misin? Bir şeyler olmuş, haberlerde gördüm. Bir adam, kadını bıçaklamış. Oradan hemen uzaklaştınız mı? Uzaklaşmadıysanız hemen uzaklaşın."

Annem durmadan bir şeyler söyleyip duruyordu. En sonunda dayanamadım.

"Anne, sakin olur musun? Hepimiz iyiyiz. Ben de iyiyim. Hemen olay yerinden uzaklaştık zaten. Gerçekten çok iyiyim merak etme beni."

"Kızım, şimdi beni iyi dinle. Karakola gidiyoruz. Şimdi sen arkadaşlarından ayrılıp yanıma gel, hemen!"

Karakola gideceğimizden dolayı arkadaşlarımdan ayrılmak için yanlarına gittim. Arkadaşlarım olay üzerinde konuşuyorlardı

"Kızlar, annem aradı. Gitmem gerekiyor. Karakola gizli numara için gidecekmişiz. Sonra görüşürüz. Gruptan gelişmeleri yazarım size…"

Gece: "Tamam ama habersiz bırakma bizi. Merak ediyoruz. Ayrıca korkma, her şeyi anlat polise."

Asya: "Aynen, görüşürüz. Dikkat et."

Kızlardan ayrılıp annemin yanına gitmek için ilk baş durağa gitmem gerekiyordu. Durağa doğru yola koyuldum. Durağa gelirken yolda çok tatlı bir köpek gördüm. İçimden,

"Çok tatlı bu ya, keşke benim olsaydı." diye düşündüm.

Durağa gelmiştim ve aşırı kalabalıktı. Hep böyle kalabalık mıydı?

Her neyse. Otobüsüm geliyordu. Sonunda bindim ama o kalabalıktan bir tek o otobüse sadece ben binmiştim.

Yolda kafamı cama yaslayıp en sevdiğim şarkıyı dinlemeye başladım. Yol çok bozuk olduğu için kafamı cama vurup duruyordum. Yakında serseme dönecektim. En sonunda durağa varmıştım. Annem beni durakta bekliyordu. Otobüsten inip annemin yanına gittim. Çok tedirgin olsam da eninde sonunda gidecektik.

Annem: "Hoş geldin kızım, hadi gidelim." dedi.

Karakola doğru gitmeye başladık. Yolda ikimizde susuyorduk ve tabi annem hemen sessizliği bozdu.

"Ne oldu kızım? çok tedirgin gibisin."

"Yok anne, değilim. Sadece biraz neler olacak diye düşünüyorum."

Annem belli etmemeye çalışsa da o da tedirgindi. Çünkü o da neler olacak diye merak ediyordu.

Karakola girdiğimizde daha da çok stres, heyecan, tedirginlik, her şey arttı. Sakin olmam gerekiyordu. Annem yine beni fark etmiş olacak ki annem,

"Kızım sakin. Bir şey yok merak etme. Konuşacaksın, anlatacaksın, çıkacağız.

Derin nefes alıp sakinleştim. Giriş için kimlik aldılar. Kişisel bilgilerimizi sorup bizi bekleme odasına aldılar.

Beklerken polislerin sesinden başka ses yoktu. Annem ile ben hiç konuşmuyorduk. Sadece bekliyorduk.

O sırada bir polis geldi ve polis,

"Güneş Aydoğan, ifade vermek için benimle geliyorsunuz. Annesi siz burada kalın, kızınızı bekleyin. Siz gelmiyorsunuz."

Polisle beraber ifade odasına geçtik. Polis odadaki bilgisayarın önüne oturdu. Ben de masanın yanındaki sandalyeye oturdum. Polis,

"Evet Güneş. Tedirgin olacağın hiçbir şey yok. Sadece başına gelen olayı anlatıp gideceksin. Hadi bakalım, başla anlatmaya!"

Başladım anlatmaya,

"Birisi beni gizli numaradan aradı. Ben arkadaşlarla kafedeydim. O kişi beni arar aramaz hemen dışarı çıkıp telefonu açtım. Açar açmaz dediği şey,
'Güneş, başın belada!' Bunu duyar duymaz telefonu kapattım. Sonra anneme anlattım. O da işte polise gidelim, anlatalım dedi."

Tabi ben bunları anlatırken polis de bütün söylediklerimi bilgisayarına harfi harfine not alıyordu. Devam ettim anlatmaya,

"Sonra beni birkaç defa aramaya devam etti ama açmadım. Direk anneme söyledim. Sonra zaten buraya geldik. Bu kadar." diyerek sustum.

Polis,

"Arayan kişinin sesi tanıdık mıydı?"

"Hayır."

Polis,

"Tamam. Şuraya bir imza atıp gidebilirsin. Bu imza senin bu olayı yaşadığını, onayladığını gösterecek.

Gösterdiği belgeyi imzalayıp çıktım ve annemin yanına gittim. Annem hemen ayağa kalktı. "Hadi gidelim!" dedi. Ben de kafamı sallayarak onayladım.

Karakoldan çıktıktan sonra eve doğru yola koyulduk.

Annem,

"Anlattın mı her şeyi?"

"Evet. Her şeyi anlattım. Olanı, biteni, hepsini anlattım."

"Aferin benim akıllı kızım. Hepsi geçecek korkma tamam mı?"

Onaylar şekilde kafamı salladım.

Eve yaklaşırken karşıdan babam geliyordu. Babamla buluşup ailecek eve gitmeye devam ettik.

Yolda annem ve babam konuşurken ben hiçbir şey demeden sadece yürüyordum.

Eve varmıştık. Eve girdiğimde yerde bir kutu görmüştüm. Üstü açıktı ama bakmak için anneme sormam gerekiyordu. Dayanamayıp anneme sordum.

"Anne, bu kutunun için ne var?" diye sordum.

"İçine bakabilirsin. Belki de çok seveceğim bir şey vardır." dedi.

O sırada bir havlama sesi geldi. Düşündüğüm şey miydi? Bu kutunun içinde sahiden köpek mi vardı? Koşarak kutuya baktım. Tahminim doğruydu. Çok sevimli yavru bir köpek vardı. Artık benimde bir köpeğim vardı. Koşarak anneme ve babama koşarak sarıldım. Anneme,

"Anne, odama köpeğimle çıkabilir miyim?" diye sordum. O da onayladı.

Köpeğimle odama çıkıp telefonuma yeni gelen mesajları okudum,

Asya: "Güneş, ne yaptın? Gittin mi karakola?

Gece: "Kızlar, yarın buluşacaksak ben gelemiyorum."

Asya: "Sen niye gelemiyorsun?"

Gece: "Sürpriz. Söylemem ama yarın söyleyeceğim. Yarın buradan yazacağım size."

Ben: "Hallettim. Merak etmeyin beni. Ama Gece, senin neden gelemediğini de merak etmedim değil yani."

Gece: Kızlar siz de ne sabırsızsınız. Yarın söyleyeceğim işte. Azıcık bekleyin.

Ben: Tamam, tamam. Bir şey demedim.

O sırada gizli numara yine beni arıyordu. Telefonu hemen yatağa fırlattım. Köpeğim de bana masum masum bakıyordu. Annemi çağırdım.

Annem odaya geldiğinde anneme,

"Yine aradı. Açmadım. Hiçbir şey yapmadım." dedim. Annem,

"Tamam kızım. Aferin sana! Açmadığın için sevindim. Ben mutfağa gidiyorum." dedi.

Asya bana özelden yazıp duruyordu.

Asya: "Ya Gece, neden gelemiyor yarın? Çok merak ediyorum."

Sanki ben hiç merak etmiyordum. Asya, biraz fazla sabırsızdır böyle şeylerde...

Ben: "Ya kız söyleyecek yarın işte. Az sabır et ya! Bu kadar sabırsız olma."

Sahiden neden gelemiyordu. Çok merak ediyordum.

Sürpriz neydi acaba?