Kendi yaşamının öğrencisiyim

Kendimi bulmaya gidiyorum kaybolduğum bu satırlarda

Belirsizlikte bir yolculuk, ya ileriye getirir bizi yada geriye ya mucizelere gebedir, ya çöküşlere değişir aynı hayatımızın meşakatli yolları gibi

Gittiğim yoldan planlı yada plansız, sessiz sedasız hayatıma yeniden başladığım yerden eminim

Kaybolduğum yerden yeniden var olmaya emeğime, çabama

boşluk olan her cümlemi tamamlamaya satır aralarına umutlarımı yazdığım her bir kağıt parçasında kendimi anlattığım yerde yeniden var olmak için elimden geleni yapacağım.


Eğer bir gün gökyüzünde parlayan bir yıldız görürseniz,

bilin ki umutlarıyla hala yaşayanlar var


Sevgili Ruhum;

Seni yok sayacaklar ama sen daha çok var olacaksın.

Çünkü samimi değil hayat ve insanlar bir yana, adapte olunan sey oldukça aptalca. Rutine bağlılık ve bitmeyen savaşlar. Kimine göre mutluluk en güzeli şey, kimini acı doğuruyor, çiğköfte dahil. Ayakkabısının bağına basıp düşenler var. Insan küçük hatalarla kendine büyük zararlar verebilir. Su bize günaydın diyor, yüzümüze çarpıyor soğukluğunu ve merhaba hayat.

Sonrası bir koşturmaca ve çoğu insan boş plak, aynı şeyler, devamı yok. Dünyanın sonuna doğduğumuz kesin, elde ettiklerimiz ya da edeceklerimiz anlamsız değer verebileceğimiz tek şey sanki sarılırken güvenebilmek.

Hadi ama diyorum bazen ..

Kendi içimde yaşattığım tüm benliğimin, ruhumun her yanını sarıyorum..

Ve bazen hayatın bi tık ilerisinde ki zorluğuyla uğraşmaya devam eden, sabrımın zorlandığı öyle anlar var ki, kendimi sakinleştirmek ikna etmek o kadar zor oluyor ki bazen

zorlanıyorum bilerek yapıyor ve bilerek yaptığı gibi manipüle edip, suçlu senmişsin gibi davranıyor diyorum kendi kendime.


Kendi sorumluluklarını bir şekil de görmeyip ya da farkında olup yokmuş gibi davranmak ne kadar küstahça


Oysa, sorumluluk alabiliyorken kaçmak nedenli basit bir girişim

Ne öfkem dinecek ne de ... bu boşluklarda ki cümleler ama benim sabrım hiç bitmeyecek kötülüklerine de samimiyetsizliklerine de benim sabrım bitmeyecek çünkü sen kötülükle beslenirsin ama ben sabrımla, iyiliğimle..


Aklımla oynadığını düşünürüm bazen ya da belki çoğu zaman.

Farkında olup da olmamış gibi yaptığı her cümlenin başını sonunu getirmeye çalıştığım kendimle bile çatıştığım ama sonunda doğru olanın kendi içimde verdiğim savaşta çıktığında diyebiliyorum ki, kötü olan hep kötüdür.

Değişmez bir gerçek..

Bir kasırga geldi.
Öyle bir vurdu ki, aklınla oynandığını bile düşünür oldu insan.

Kayıp ettiğin yerden vurulacaksın. Öyle ki sızım, sızım sızlayacak her bir uvzun. Ve dönüp hakettim ben diyemeyecek kadar hatırlamayacaksın çünkü sen kötüsün kötüler ne yaptıklarını hatırlamazlar.


İnsan kendini bulduğunda ancak arayışı biter.

Ruhum gel beni çıkar bu derinliklerden,

Çünkü; Ben, ben olduğumu yeniden hatırlayayım.

bu koca galakside bir küçük yıldız olurum belki..

Aynı yıldızlar gibi.

Belki de kayıp olan ruhumu bulurum.

Belki de adımlar atıp kendimi tanımam gerek

'ya da belki de vakti geldi artık.

En başta ki beni, tanımaya..

Yaşadıklarımızın her bir imtihanı bize geri dönüşü çiçek açaçak.

☆☆

Zorluklardan Yıldızlara

Işıklarımı yakmayı unutmayın lütfen..