Kuzeyin omzuna gözyaşlarımı akıtırken aklıma düşen anı yüzünden boğazımda bir yumru oluştu.

12 YIL ÖNCE...

Altı yaşındaydım ve bende her çocuk gibi oyun oynamayı çok seviyordum.Bir gün yine oyun oynamak için parka gidecektim ama parka gitmeden önce annem ile babam kavga etmişlerdi.Hem üzgündüm hem de dalgın bugün merdivenlerden düşerkenki gibi.Parka gelmiştim ve salıncakta sallanarak oyuncak bebeğime "annem ve babam kavga ediyorlar ama birbirlerini çok seviyorlar değil mi?" diye sormuştum ama sessizlik olduğunda bana neden cevap vermiyor diye sinirlenmiştim çünkü daha oyuncak bir bebeğin konuşacağını düşündüğüm kadar küçük yaştaydım.Hayla cevap alamayınca sinirle bağırarak ağlamaya başlamıştım.Tam o sırada evimizden bir çığlık koptu bu annemin sesiydi ve o zamanki bir çocuk olarak çok korkmuştum ve eve doğru koşmaya başlamıştım.Eve girdiğimde merdivenlerden çıkmaya başladım ama merdivenlerin yarısına gelince annemlerin aşağı katta olduğunu hatırladım ve hemen çıktığım merdivenleri geri inmeye başladım ama tıpkı bugün olduğu gibi son basamağa gelince dengemi kaybattim ve yere düştüm.Tekrardan bugün olduğu gibi kafama çarpan bir cisim sebebiyle başımdan anlıma doğru akan bir sıcaklık hissettim ama dengemi kaybedince çığlık atmıştım ve işe yaratmıştı çünkü sıcaklık daha anlıma inmeden teyzem geldi yüzünü net göremiyorum ama o da kuzey gibi "Beren" diye bağırmıştı.Ben o zaman düştüğümü ve başımın kanadığının farkında değildim takıldığım tek şey teyzemin ağlamaktan şişen ama benim için endişeyle bakan gözleriydi.O zaman anlamamıştım gözlerinin şişkinliği ama şimdi anlıyordum.O da benim gibi annem ile babamın kavgasına ağlıyordu.Nasıl yani annem ile babamın kavgasına bu kadar göz yaşımı feda olmuştu.Onların neden umurunda değildi bu.Anlamıyordum o zaman çok normaldi anlamam 6 yaşındasın ve doğum gününe böyle giriyorsun.Evet o gün benim doğum günümdü ama bu annemin ve babamın umurunda değildi.Bu yüzden oldum olalı doğum günlerinden nefret etmişimdir ama boğazıma oturan yumrunun sebebi bu değildi.Teyzemde kuzey gibi endişelenmiş ve beni hastaneye götürmüştü.Gözümü açtığımda kuzey gibi tek o vardı baş ucumda annem veya babam yoktu teyzem vardı ve ben kuzeye yaptığım gibi göz yaşlarımı teyzemin omzuna akıtmıştım.Her şey şuan olduğu gibiydi tek fark biz hastaneden eve dönerken trafik kazası geçirmiştik.Teyzem ölmüştü ben yaralanmıştım ama en acısı teyzemin bana söylediği son sözleriydi.Ben teyzemin acıyla inlediğini duyunca hemen yanına koşmuştum ve "teyze iyimisin" diyerek ağlamıştım elimden hiç bir şey gelmemişti o yaşta çok acizdim.Teyzem ise "Beren sakın annenle babana ağlama onlar sana ağlamazken son onlara sakın ağlama" demişti.Son sözleri bu olmuştu sonrası acılı feryatlardı.Etraftaki insanlar doluşmuştu etrafımıza.Biri çekip almıştı beni oradan ama benim beynimde sadece teyzemin son sözleri yankılanıyordu şimdi olduğu gibi...

Bir anda olduğum yerden fırladım ve elimimn iç tarafıyla kafama vururken "hayır,hayır,hayır" diyordum tekrar tekrar.Bunun sebebi kuzeyinde sonunun teyzem gibi olmasından korkmamdı çünkü her şey aynıydı sadece kişiler farklıydı.

Trafik kazası anı kafamda tüm detaylarına kadar belirmeye başlayınca bu sefer "aynı olmamalı,olmamalı,olmamalı" diye haykırarak ağlıyordum ve farketmeden duvarın dibine sinmiştim.Elimin içiyle kafama vurduğum için sargılı olan yer tekrardan kanamaya başlamıştı.

Ben farketmeden Kuzey gelmişti yanıma ve kafama vurmamı engellemek için ellerimi tutuyordu ve "geçti güzelim" diyordu ama ben hiç bir şey algılayacak durumda değildim ve tekrar karanlık çekip beni almadan önce duyduğum tek şey yine Kuzeyin "Beren" diye haykıran sesi olmuştu ve gene karanlık beni çekip aldı...

​​​