Hava soğuk ve bir o kadar sisliydi öyle ki ciğerlerimin kabul etmediği,vücudumu terk eden sigara dumanı bile sisle bir bütün oluyor onlardan biriymiş gibi aralarına karışıp gidiyordu .

Balkonda sandalyeye kurulmuş, dünden kalma kar yığınını seyrederken gözüme takılan şey, çıkartıp karın üzerine fırlattığım aslen beyaz ama şimdilerde kırmızıya boyanmış tişörtüm .

Üstüm çıplak oturan ben üşüyor muyum peki ?

Pek tabii öyledir .

Bu soğuk içimdeki cehennem ateşini söndürmeye yetiyor mu peki?

Pek tabii hayır !

Yorgun muyum ?

Fazlasıyla

Mutlu muyum ?

Eğer mutluluk denilen şey bir babanın çocuğunun saçlarını okşaması,annenin en içten tebessümüyse ... üzgünüm tanımımda bu kelimeye dair bir bilgi yok .

Peki ağlıyor muyum ?

Zamanın da göz yaşlarım o kadar çok intihar etti ki göz pınarlarımdan, uzun zamanır uğramıyolar bana ,hatta öyle ki işgal bile etmiyorlar gözlerimi .

Yalnız mıyım ?

yalnızlığın kendisi benim.

Uykusuz muyum ?

Bağımlı olduğum zannedilecek kadar .

Kendimi seviyor muyum peki ?

Mezar taşında o da belki.

Güçlü müyüm peki ?

İçimdeki çocuk mu? ben mi ? Her neyse fark etmez cevap belli . Görünenin aksine koca bir hayır .

Peki pes edecek miyim ?

- GÖKAY !!!

Boş bakışlarla ,bilmem kaçıncı sigarama devam ettim . Sanki gökay ben değilmişim gibi . Evet ne diyordum ?

Ben Gökay Tuna Sarsılmaz ...

Daha 19 yaşında ...

Pes edecek miyim ?

B- 

-GÖKAY !!!