Bu gün Florentina nın evi de soğuktu. O da mı hissetmişti acaba?

İçeri girdiğimde yatakta uzanmış anneannemin bakışları dışarıdaki karanlığa bakıyordu. Yanına kıvrıldım. Benim geldiğimi gördüğünde ise saçlarımı okşadı. Defalarca iç çekti.

Sever mıydı sevmez mıydı bilmem ama benim dedemin ölümü bu kadar kısa olmıyacağını adı gibi bilirdi.

Olenka içeri girdi."Bu saatte buraya gelmen tehlikeli Karine bir daha olmasın." sorgulamayacak kadar dertliydi. Ses çıkarmadım.

Adımlarını karşı sandalyeye yöneltti ve bakışları ile bizi süzdü.

"Yanağına ne oldu kızım?" elim yeniden yanağıma gitti. Hayır onuttum bile onu unuttum. Dmitry öyle söyledi unut dedi.

"Sorun yok."

Yanğımı eliyle incelerken ofladı."Bunu sonra konuşacağız Karine."

Tekrar oturdu yerine. Gözlerini kapattı ve yine ofladı.

"Neden" dedi anneannem." Neden tüm çocuklarım sırtını bana döndü. Karnında bir katil yetiştericeğini bilseydin doğurur muydun?"

Florentina kapattı gözlerini yaşı saçlarıma karıştı.

"Her şey değişecek anne bunun için çok savaştık artık son yıllar."

"Masumlar ölücekse ne fark eder Olenka. Biz can vericeğiz de iyileşecek bu dünya. İyi ya neden yaşadık ki."

Kalkıp ikimizin de elini tuttu Olenka. Şefkati bugün fazlası ile coşmuştu.

"Düzelicek anne belki sana değil ama torunlarına düzelicek."

"Emin değilim kızım ya onlarda yaşatmak için ölürse."

Torunu ben oluyordum iyi ya cevabı da ben vermeliydim."Gerekirse ben de ölürüm anneanne.Eğer birileri mutlu olucaksa ben de ölürüm."

Olenka nın gururlu gözleri bana dolandı.Boşuna bugünlere gelmemiştim.Yakınlarda bir şeyler değişecekti evet ama nereden gelir kimi alır götürür bilinmezdi.

Biz birbirimizin dağıydık.Bu yüzden hep korktuğumuzda yaptığımız gibi ellerimiz birbirine kenetlendi soluklarımız birbirine karıştı.