Ben Ahves ve bu benim hayat hikayem.

26.01.2020

Çocukken ölen insanların bizi gökyüzünden izlediğine inanırdım. Annem hep " Baban bizi izliyor Hafsa. Hep güçlü bir kız ol ki baban üzülmesin" derdi.

Düştüğüm de dizlerim kanardı. Babamın beni izlediğini düşündüğüm için ağlamazdım dizimde ki acıya. Gökyüzüne bakar ve "Acımadı baba üzülme" derdim. Ben büyüdüm ama değişmedi inandıklarım. Babamı her özlediğimde uzun uzun seyr ettim gökyüzünü.

Babamın beni nasıl bıraktığını bilmeden büyüdüm. Ne zaman anneme bu konuyu açsam "Büyüyünce öğreneceksin" derdi hep bana. İstemıyordu çünkü o karanlığa girmemi. Ama engel olamayacaktı. Çünkü karanlık annemi de alacaktı benden bir kış günü , ve mahkum edecekti beni kendine.....

☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾

"Hafsa uyan artık kızım geç kalacaksın."

Annem yıne mutfaktan bana seslenıyordu uyunmam için, bütün gece uyumadığımı bilmeyerek. 2 gündür içimde bir huzursuzluk vardı ve ben adını koyamıyordum. Sebebini düşünmekten de uyuyamıyordum.

Yataktan kalkıp yavaş adımlarla banyoya yürüdüm. Elimi yüzümü yıkadım ve annemin hazırladığı kahvaltıya oturdum, son kahvaltımız olduğunu bilmeden.

Annem yine neşeli neşeli bugün yapacağı işleri anlatıyordu bana;

"Önce Hatice teyzene kahve içmeye geçeceğim, sonrada bir alışveriş yapar en sevdiğin yemeği yaparım sana " Ruh halimi belli etmemek için kocaman gülümsedim ve elini tuttum. "Olur annem senin elinden zehir olsa yerim ben" Keşke bilseydim anne, keşke bilseydim olacakları bırakırmıydım elini.

Annemle kahvaltıdan sonra beraber hazırlanıp evden çıktık. Annem Hatice ablanın evine çaya giderken bende okula doğru yola koyuldum. Boğaziçinde Türk Dili ve edebiyatı okuyordum ve evimiz hisardaydı, bu yüzden yürüyerek gidip gelıyordum.

Annem benden tam tersi yola giderken ;

"Kar yağıyor şapakını tak" dıye bağırarak beni uyarmayı unutmamıştı.

Babam gibi bende edebıyat sevdiğim için bu bölümü seçmiştim ve artık son yılın son sınavlarına giriyordum. Günün son sınavından çıktıktan sonra kantine inip kendime acı bir filtre kahve aldım ve boş bulduğum ilk masaya oturdum. 2 gündür yaptığım gibi yine içimdeki sıkıntı ile cebelleşirken yanımda ki sandelyenin çekilmesi ile çıkan ses beni düşüncelerimden uzaklaştırdı ve sandelyeyi çeken kişiye bakmamı sağladı. Okulun sözde cool erkeği bugün uğraşacağı kişi olarak beni seçmişti anlaşılan ama benim uğraşacak halim yoktu. Bu yüzden yerimden kalkıp gitmeye karar vermiştim ki kolumdan tutup beni durdurdu.

"Nereye gidiyorsun? Az sohbet edecektik ya" kolumu tuttuğu elini silkeledim. Laubali hareketlerden hiç haz etmezdim.

" Ceyhun değerli vaktimi seninle harcayamam "

Şirin gözüktüğünü sanarken dudaklarını büzüp bana baktı. Biri ona şirin olmadığını açıklayabilir mi?

Göz devirerek yanından ayrıldım ve yarın ki sınava çalişmak için kütüphaneye geçtim. Anneme geç geleceğimi haber veren bir mesaj atıp çalişma ya başladım.

☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾☾

Başımı kitaptan kaldırdığım da saat 22.33 tü. Kitaplarımı toplayıp eve gitmek üzere kütüphaneden çıktım. Kapıdan dışarı adım

adımımı attığımda keskin soğuk beni esir alırken montuma daha çok sarıldım ve yürümeye başladım. Kar bilek boyuma gelıyordu ve bu durum yürümemi zorlaştırıyordu. 15 dk da yürüdüğüm yolu kar sebebei ile yarım saatte anca gelebilmiştim.

Tam binaya girecekken az ilerde bir araç dikkatim çekmişti. Aslında belliki dikkat çekmeme adına gri ve küçük bir araç tercih etmişlerdi ama adamın keskin bakışları kendini ele verıyordu. Bu adamın izlediği kişiye üzülerek binaya girdim ve eve çıktım.

Çantamda anahtarımı ararken boynumda hissettiğim nefesle olduğum yerde dona kalmam bir oldu.

"Babandan alacaklarım daha bitmedi güzel kız."

Kulağıma fısıldanan sözler algımı kaybetmemi sağlarken boynundaki nefes benden uzaklaşmıştı. Yaşadığım an arkama bakmamı engelliyordu ve beynim işlevini kaybetmiş gibi ne yapmam gerektiğini düşünemiyordu.

Kendime gelip arkaya döndüğüm zaman adamın gittiğini anlamam çok sürmedi. Hızla merdivenlerden inerek adama yetişmeye çalıştım ama dışarı çıktığımda adamı bulamamıştım. Ne kadar süre şokta kalmıştımki adamı bulamamıştım?

Biraz daha ilerleyip binanın arkasına yürüdüm ve beyaz karın üzerindeki kırmızı lekeleri fark ettim. O kadar çok korkuyordum ki cesaretim yoktu lekeleri takip etmeye. Arkamı dönüp polise gidecektim ki köpeğimiz Boncuk'un acı acı havlamasını işittim. İşte o ses benim karanliğımın başlangıcıydı.

Sesin geldiği yere gittiğimde bir daha asla unutamayacağım bir manzara vardı. Ve ben bugün içimdeki küçük kız çocuğunu,vicdanımı,merhametimi bu manzaraya haps ettim.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Aslında ölüyor her insan bir yerde. Sadece ruhu ile arasına yaşam denen mesafe giriyor" diyor Betül Şatır Kalbe Dokunan Hikayeler kitabında.

O gün annemin kanlı bedeninin yanına çöktüğümde artık bende ölüydüm. Ruhumu, hayallerimi, Hafsa ile beraber soğuk karın altında ki karanlık toprağa gömmüştüm...

Herkes başın sağ olsun diyip duruyordu.

Hepsinin sesi bana uğultu olarak ulaştığında ben içimde kopan fırtınaları dindirmeye çalışıyordum.

Sona kalan kişide gittikten sonra oturdum mezarın başına. İncitmekten korkar gibi narince okşadım toprağı.

Konuşuyordum annemle sanki hiç ölmemiş gibi sanki hiç beni bırakmamış gibi;

"Özür dilerim anne. Yanlız bırakmamalıydım seni." Gözyaşlarım damla damla toprağa damlarken,boğazımda ki düğüm sözlerime devam etmeme izin vermiyordu.

Gözyaşlarım yerini hıckırığa bıraktığı zaman yanımda bir gölge belirdi. Belliki komşulardan biriydi ve beni yanlız bırakmak istememişti.

Kafamı kaldırdığım zaman gördüğüm manzara beklediğim manzara değildi. Uzun boylu, saçları hafif ağarmıs bir adam kahve gözlerini dikmiş bana bakıyordu.

Kendime geldiğimde ayağa kalkıp adamın karşısına gectim.

"Sen kimsin"

Adam hafif tebessüm etti.

"Çok büyümüşsün Ahves" bu neydi şimdi?

Kaşlarımı çatarak daha da dikleştim.

"Benim adım Hafsa ve son kez soruyorum kimsin sen"

Adam tebessümünu büyüttü ve biraz daha yaklaşti yanıma. Kulağıma eğildi ve hayatımı değiştirecek o cümleleri fısıldadı;

"Kim olduğumu elbet öğreneceksin Ahves. Sana sadece bir soru sorucam.

İntikamını almak ister misin?"