Sakinleşmekmi ? Evet.
Sakinim. İlk defa bu kadar sakinim.
Kimseyi görmüyorum. O günden beri Mete sakinleştirmeye gelmişti beni. Ona bile gerek yoktu. Çünkü artık hayatımda belkide ona yer yoktu.
Odamdayım. Karanlık ve ben baş başayız. Duvarı unuttum. Karanlık karşı duvarım ve ben başbaşayız.
Bileğim kesilmiş. Tam damarım. Bileklerim sarılı. Avcumun içide sarılı.
Ama ben karar verdiğim zaman değiştiren biri değilim.
Bildirim sesi geldi. Galiba artık telefonumu atmalıydım. Hep bu telefon yüzünden oluyodu her şey.
Bir fotoğraf geldi.

Hadi ama Mira, sen zaten meteden en büyük darbeyi yedin, bu mu koyacak ?.

Koymaz tabi. Benimki can değil çünkü. Kardeşim ve sevgilimin öpüşme fotoğrafı. Pardon Eski sevgilimin. Dayanırsın Mira çok az kaldı zaten. Bu son saatlerin zaten. Ağlama.
Ayağa kalktım yırtık olmayan 2 tane kağıt aldım. Ve kalem. Yazmaya başladım.

İlk önce merhaba. Günlerden perşembe. İhanetin iki yüzünün sonrası.
Perşembe günü saat akşam 9 civarındayız. Yaş 18
İsim Mira su deniz.
Ve en önemlisi yazılış amacı.
...
Yazılış amacı elbet mektubun sonunda öğrenilecek. Şimdi öğrenilip vazgeçmek istemiyorum.
Şuanki amacım sevdiğim sevgilim dediğim çocuğa belki ufak bir veda ve sevdiğim diğer arkadaşlarıma veda.
Sizi iyiki tanımışım dediğim anlar oldu, keşke kardeş olsaydık dediğim anlar oldu. Ama olsun. Sizi yinede her şeye rağmen iyiki tanımışım.
Galiba artık amacıma gelmeliyim. Bu mektubu okuyan kişi, sen. Evet ekin sen. Öğrendim ihanetini. Merak etme koymadı fazla.
Son cümlelerime gelmeliyim artık galiba. Annem ve babam beni bekliyor.
Ekin! Geç kaldın kardeşim.

Mektubu bitirdim. Telefondan birini aradım.
"Her şey tamam değilmi ?"
"Tamam"
Telefon kapandı.
Kağıdı katladım ve yatağımın üstüne bıraktım. Günlerdir ilk kez açtığım kapıdan aşırı sessiz bir şekilde dışarı çıktım. Dış kapıyı açtım ve sessizce kapattım. Yoldan geçen bir taksiyi çevirdim.
"Tren garına"
Dedim ve sürdü.
10 dakika sonra orda olmuştuk.
İndim. Ücreti verdim. Ve kimsenin olmadığı garın rayının oraya oturdum.
Telefonu açıp birini aradım. Belki değişmiştir. Belki özür diler.
Mete aranıyor.
2. Çalışta açtı.
"Efendim ?"
Kişiye bakmadan açmış olmalıydı.
"Mete "
"Mira..."
Sessizlik.
"Mete şimdi sana bir şey anlatıcam. Ama iyi dinle."
"Yüz yüze konuşsak ?"
"Şimdi ve şimdiden sonra imkansız."
Dedim.sustu.
"Hatırlıyormusun çok küçükken ikimizi ayıran şey. Bir gardı. Tren garı. Bir daha görüşmememizi sağlayan. Yıllarca ayıran. Halbuki ikimizde severdik trenleri izlerdik. Değilmi ?. Ama ben sevmiyorum artık. Ne garı ne istasyonu. Yine bizi o ayırıcak çünkü."
Dedim meteye.
"Mira sen ne diyorsun?"
"Yıllar önce bizi ayıran şey şuan tekrar ayırıcak. Tek farkı bir daha sen beni görmeyeceksin."
Bir tren geçti. Ve Mete o sesi duydu.
"Beni terkmi ediyosun?"
"Ben seni çoktan terk ettim Mete. Şimdi bedenim yok sadece."
Durdu. Bekledi. Konuştu.
"Nereye gidiceksin ?"
Diye sordu en sonunda. Gözümden bir yaş aktı.
"Anne ve babamın yanına. Onların fotoğrafları bile yok artık."
"Mira onlar öldü"
"Bende öldüm Mete. Katilim sensin. Beni sen öldürdün."
Telefon kapanma sesi...
Ama benim kapatmam.
Ekini aradım.
Açtı.
"Mira ? Çağırsaydın gelirdim aşkım"
"Kes sesini Ekin"
Dedim titreyen sesimle.
"N-noldu ?"
"Öğrendim ekin. Yeterli bu kadar ama ben başka bir şey için aradım."
"Ne için ?"
"Odama gir"
Kapı açılma sesi.
"Yatağımın üstünde bir kağıt göreceksin onu al oku. Sonra ne yaparsan yap kağıdı."
Devam ettim.
"Okudun bence."
"Mira yapma. Nolur lütfen"
"Sen benim kardeşimdin. Ben senin düşmanın. Seni seviyorum Ekin Bulut."
"Mira-"
Telefon kapanma sesi...
Ama Benim kapatma sesim.
Telfonuma 170 tane metenin araması düştü. Bir taksi geldi. Tabiki meteydi.
İndi. Yanıma geliyodu. Ve tren sesi duyuldu. Yaklaştı bana.
Bir adım ... İki adım ... Üç adım ...
Kollarımı iki yana açtım. Kendimi tam tren gelirken arkaya bıraktım.
Şöyleki metenin haykırışı son bağırışı en son bağırışıydı. En son duyuşumdu sesini.

Merhabalar herkese. Bu bölümü yeni bölüm olarak değilde yeni bölüm öncesi fragman gibi görün.
Zaten çok kısa bir bölümdü<3