*1 hafta sonra*
Gözlerimi açtım ve hazırlanmaya başladım.bundan önceki günler normal geçmişti. Siyah pantolon ve siyah kısa tişört giydim.siyah çantamı alıp evden çıktım.okula doğru yürüdüm ve önüne geldigimde iceri girdim.sınıfımdanda içeri girdim. Daha yeni öğreniyodum o ukalâ kızın 5 kişilik grubu vardı. 2 tane kız 3 tane erkek ve Namı diğer Yontulmamış odun metede bu grubun içindeydi. Boş sıraya oturdum ve hoca girdi içeri
"Çocuklar bugün dersiniz erken bitecek hatta bir konuşmam var ondan sonra gidebilirsiniz." Dedi ve bize bakıp devam etti,
"Bir veli toplantısı düzenledik bu toplantıya Mira hariç hepinizin ailesi katılmak zorunda anlaşıldımı?" Diye sordu hoca.
Ne bekliyorsun Mira ailenin öldüğünü söyleyeceğinimi düşündün?
"Neden hocam onun önceliği ne ? Ailesi sorumsuz diye katılmıyolar işte" dedi bal köpüğü saçları olan kız. Adını bir öğrenebilsem.
"Hayır" dedi hoca ve sınıftan çıktı. Bu kadar sorumsuz muydu hoca? Bu kadar değersiz mi görüyordu ? Ailemin öldüğünü söyleyemiyecek kadar alçak bir insanmıydı?
Sende halledebilirsin Mira onlar kim ? Senin ailen hakkında kimse bir şey diyemez!
Kız yanıma geldi,
"Ailen bu kadar sorumsuz mu ? Yani veli toplantına bile gelmezmi?" Dedi alayla.
"Ailem sorumsuz değil, ayrıca gelmez değil gelemez umarım ikisi arasındaki farkı anlıyosundur" dedim
"Hadi ama ailen sorumsuz işte seni erteleyip duruyorlar. Şuna bak yetim gibi kimsen gelmiyo. Bizim ailelerimiz gelirken seninkiler isteyerek gelmiyorlar NE ACI" dedi 'ne acı' kelimesini küçümseyerek söylemişti ve benim daha yetim kelimesinde gözlerim doldu. Tekrar devam etti,
"Ne oldu gerçekler acıttımı" dedi yine küçümseyerek.
"Hayır hiçbir şeyin hesabını size vermek zorunda değilim. Ama bilin diye söylüyorum AİLEM HAKKINDA TEK KELİME DAHA ETME" dedim.
"Aaaaa çocuklar bakın o ailesini nasıl koruyor ama ailesi onu takmıyor bile"dedi tekrar alayla ve gülerek.
"YETEEEEEEER! YETER KEYİFLERİNDEN DEĞİL TAMAMMI!" Bağırarak söyledim bunu sonra devam ettim,
"Zaten hayatta olsalardı emin ol ikiside seve seve gelirlerdi ama ikiside öldü.Evet yetim gibi kimsem gelmiyo!
Siz 8 yaşında prenses gibi yaşarken ben ölümün ne olduğunu öğrenmeye çalışıyodum.Siz ailenizle yaşıyorsunuz ya ben 8 yaşımdan beri tek başıma yaşıyorum. Ailemin ölmesine rağmen terbiyem, saygım sizle aynı dereceye bile getirilemez " dedim gururla ve ağlayarak sınıftan çıktım. Merdivenlere geldim artık koşuyodum ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım okuldan çıktım
Metenin sesini duydum ama durmadan hızla koşmaya devam ettim.
"Mira dur!" Diye bağırıyordu. Evimin önüne geldiğimde kolumu tutmuştu.
"Mira dursana niye durmuyosun ?"dedi
"NE VAR NE! ARKADAŞLARININ KIRDIĞI YETMEDİMİ ? SENDEMİ KALBİMİ KIRACAKSIN "diye bağırdım
"Hayır sadece -" dedi ve ben lafını kestim.
"Sadece konuşmak istiyosun , ama ben istemiyorum" dedim ve kapıyı açıp yüzüne kapattım. Odama çıktım. Üzerimi değiştirip yatağa yattım ve yanımdaki çerçeveyi elime aldım. Annemin babamın ve benim olduğum bir fotoğraftı. Fotoğrafa sarıldım ve ağlamaya başladım. Ailem en hassas noktamdı. Onun haricinde ağlamazdım.
"Neden anne ? Neden baba? Neden beni erkenden bıraktınız?"