"sen... Sen beni nasıl tanıdın "
Diye sordum.
"Hiç unutmadım ki. Sen okuldan ayrıldın. Biz yine görüştük. Ne oldu bilmiyorum ama sonra benimle bağını koparmıştın. Neden Mira ?"
Dedi.
"B-bilmiyorum Mete."
"Beni unuttun tamam ama neden bitirdiğini bilemi hatırlamıyorsun ? Bu kadar değersizmiydim Mira?"
"Hayır. Gerçekten çok üzgünüm Mete. Bu olaydada seni suclamamalıydım.Özür dilerim. "
"Özrün bir şey değistirmicek Mira ama sen beni suçluyosun ya başına gelen için. Bende özür dilerim. Biliyorum bir şey değistirmicek. Ama ben telafi ettim bence."
Dedi ve ayağa kalktı. Kapıya doğru yürüdü.
"Mete Dur !"
Desemde defalarca, durmadı. Ardından odaya ada girdi. Acelesi var gibiydi.
"Mira sana bir şey demem gerek. Ama bunu söylememem lazım sana."
"Söyle ada. Hiç ısrar edicek durumda değilim."
"Mete ..."
"Mete ne ? Daha yeni ayrıldı yanımdan."
"Keşke ayrılmasaydı"
"Ne oldu Ada söyle artık "
"Adamın yerini bulmuş onun yanına gidiyo"
"Hangi adam ada doğru anlat şunu."
"Mahkemen olan adam."
Dedi. Mete oraya gidiyodu şuan ve bana telafi ettim demişti. Hatasını Adamla kavga ederek telafi edeceğinimi düşünüyodu.
"Nerde Ada şuan"
Dedim ve yataktan ayağa kalktım.
"Söylersem Mete -"
Lafını kestim.
"Söylemezsen hiç iyi olmaz senin için Ada."
Dedim.
"Kaçırıldığın yerin ordaki gölün karşı tarafında."
"Kahretsin yaa! Çok uzak ve ıssız."
"Ben gelirim istersen ? "
"Gerek yok Ekin gelir "
Dedim adanın sorusuna Karşılık. Neden onlara sert davrandığımı bilmiyordum. Neyse zaten gidicektim burdan yakında. Çok yakında.
Çantamı alıp çıktım. Ekin benimle gelmeyi kabul etmişti. Şuan gidiyorduk.
O iğrenç yere geldiğimizde araba durdu.
"Burda inelim karşıya geçebileceğimiz bir köprü var zaten."
Dedi Ekin.
Arabadan indik. Benimde ehliyetim vardı ama o kullanmak istemişti arabayı.
Zaten benim aracım vardı.
İlk bir kaç saniye etrafa baktım. Sonra depoya takıldı gözüm.
Her ne kadar kötü hissetsemde şuan birinin katil olmasını engellemeliydim.
"Hadi."
Dedim ekine ve koşmaya başladım.
Oda arkamdan geliyodu. Köprüyü geçtiğimizde 2 insan silüeti gördüm ve oraya ilerledim.
Mete ve karşısında tanımadığım bir adam duruyordu.
"Mete !"
Diye seslendim.
Bana döndü ve baktı.
"Ne yapıyorsun burda Mira ?"
"Kusura bakma arkadaşımı bir kavgaya sokmak istemediğim için burdayım."
"Yenimi hatırladın en yakın arkadaşın olduğumu ?"
Dedi. Buna cevap vermedim.
"Mete adama ne yapacaksın bilmiyorum ama bu adam o adam değil. Bari bunu hatırlasaydın."
Dedim. Sustu . Bunu bile bilmiyodu galiba.
"Onun adamı ama ?"
Dedi bak bunu ben bilmiyordum işte.
"Olabilir Mete. Buraya gel gidelim artık uğraştırma beni"
Dedim. Karşısındaki adam sanki kaçmak için tetikte gibiydi ve ben bu kadar rahat konuşuyodum. Çünkü yasayabilecegim en kötü şeyi yaşadığımı düşünüyordum. Adam bir anda pantolonundan bir silah çıkarttı. Şaşırmamıştım ama korkmuştum.
"Metee! "
Diye bağırdım ve ona koştum. Tam yanındayken o da bir silah çıkarttı.Metede silahın ne işi vardı!. Daha 18 yaşındaydık.
"Mete o silahı bırak korkuyorum."
"Mira çekil."
"YA SEN KAÇ YAŞINDASIN? 18 VE ELİNDE SİLAH VAR KENDİNE GEL METE. BIRAK O SİLAHI."
Dedim.Demedim bağırdım.
Mete refleks olarak bana baktı tam o sırada adam fırsat bulup ilk 1 el ateş edip dikkatimizi dağıtıp kaçtı.
"Mete iyi misin ?"
"Evet. Sen ?"
"Bende iyiyim. E-Ekin Ekin nerde. Ekin iyi misin ?"
Ses gelmedi.
"Ekin cevap ver nerdesin iyi misin ?"
Hayır hayır hayır olamazdı. Ekin vurulmuş olamazdı.
"İyiyim"
Diye bir ses gelmesiyle nefesimi sesli verdim.
"SENİ GERİZEKALI VURULDUN SANDIM SALAK ! NAPACAKTIM BEN ÖLSEYDİN! NİYE SES VERMİYORSUN ?!"
diye bağırdım.
"Sadece korktum."
Dedi.
"Hadi gidelim"
Diye devam etti sonra.
Arabanın yanında içeri girdik ve
Arabaya bindik. Meteyi kendi evine bıraktık. Bizde benim evime geçtik.
Evimin kapısını açtım.
"Sen üzerini değiştir bende yemek sipariş veriyim."
Dedi Ekin. Normalde bunları benim yapmam gerekiyordu ama o kadar hiç birşey yapamayacak durumdaydım ki.
Odama çıktım. Dolaptan siyah ev şortumu aldım üstünede uzun siyah tişörtümü aldım ve giydim. Ellerimi yıkadım. Sonra fazla geç olmadan aşağı indim ve ekinin yanına oturdum.
""Kusura bakma herşey sana kaldı. Ama çok yorgunum. Ruhum çok yorgun."
"Olurmu öyle şey. Anlıyorum seni gerçekten. Ayrıca bence biraz uyumalısın. Hatta eskisi gibi buraya yer yatağımı açsak ?"
Dedi Ekin benim sesime karşı neşeyle.
"Sen bilirsin."
Dedim. O sırada kapı çaldı. Yemek gelmiş olmalıydı. Ekinden önce davranarak ayağa kalktım ve kapıyı açtım. Hesabı ödeyip kapıyı kapattım.
Yemekleri orta sehpaya dizdim.
Yiyip etrafıda topladık.
"Ekin ben odama gitsem olurmu kendimi kötü hissediyorum biraz ?"
Dedim.icimi boşaltmaya ihtiyacım vardı.
"Tabiki olur. İstersen konuşabilirsin benimle ?"
"Uyusam iyi olur. Gel sanada karşımdaki odayı hazırliyim"
Dedim ve kafasını tamam anlamında salladı. Zaten hazırdı.
"İyi geceler"
Dedi.
"İyi geceler"
Dedim ve odama girdim. Uyumak gibi bir planım yoktu.
Daha çok ağlamak benim tarzım olabilirdi şuan. Banyoya girdim ve küvete suyu doldurdum. Dolmasını beklemeden kendim girdim kıyafetlerimle.gözümü kapadım. Galiba tüm acılarımı şuan bu suyun altında kalarak çıkartacaktım.
Nefes almakmı yok hayır alamıyodum ama çıkmakta istemiyodum. Gözümü birinin beni yukarı çıkartmasıyla açmaya çalıştım ama açamadım. Hadi ama boğulmuş olamazdım değilmi? Hem sesleri bile duyabiliyodum.Ama gözümü acamıyodum. Bir süre baygın kalıp dünyadan soyutlanmakta iyidir bence. Telefon konuşma sesi duydum Ekin konuşuyordu ve sadece duyabildigim ekinin acil buraya gelirmisin sesi oldu. Geç bile kaldığını düşündüğüm bilincim kapandı.Aslında kendime zarar vermek gibi bir amacım yoktu. Sadece biraz kafamı dinlemek istemiştim. Ve dinleyip kendime zarar vermiş bulunmuştum.
*Uyandıktan sonra*
Gözlerimi açtım ve karşımda şuan hatta bundan sonra hiç görmek istemeyeceğim birini gördüm.Mete.
Ne işi vardı. Tabi yaa Ekin çağırmıştı.
Gözümü açtığım için ikisininde gözleri bana dönmüştü.
"Saat kaç ?"
Diye sordum. Cidden uyanır uyanmaz ilk sorum bumu olmuştu.
"11'e 5 var "
Dedi Mete.
"Ben sizi yalnız bırakıyım."
Dedi ekin. Neden hep bizi yalnız bırakmaya çalışıyordu artık onunla konuşamazdım. Konuşabilirdim Ama kararımı değiştiremezdim. Okuldan gidicektim.
Mete konuştu.
"Neden Mira?"
"Ne neden Mete ?"
Mesafeli konuşuyoduk.
"Neden zarar vedin kendine ?"
"İsteyerek olmadı."
Hiç olunmayacak yerde yapmaması gereken ve hiç beklemediğim bir şey yaptı.
Kahkaha attı. Güldü. Komik birseymi demiştim ?.
"Yani sen girmedin o suyun altına sen kendini öldürmeye çalışmadın? "
"İsteyerek olmadı diyorum Mete tamam ben girdim ama kendimi boğmaya çalışmadım tabiki. Suyun içine girdikten kısa bir süre sonra bilincim kapandı bayıldım ama boğmaya çalışmadım kendimi."
"İşe bak gün boyu bayılmıyosun suyun içine bir giriyosun bayılıyosun öylemi! "
Dedi bağırarak.
"Bana sesini yükseltme "
Dedim dişimi sıkarak.
"Kendine zarar veriyosan yükseltirim."
Dedi.
"Yükseltemezsin Mete ! Çok üstüme geliyosun tamammı! Sen yaşamadın benim yaşadığımı.Sana dokunmadılar bana dokundular olan bana oldu sana değil ve bu durum karşısında kendime zarar vermek istemem NORMAL DEĞİLMİ ! Ama ben isteyerek yapmadım diyorum sen hala üstüme geliyosun."
Dedim sesim titreyerek. Sonra ayağa kalktım ve banyoma girdim. İşte burda kendimi kaybedip ağlamaya başladım. Dış kapının kapanma sesini duydum. Ardından benim banyomun kapısı çalındı ama ses vermedim sonra kesildi.Neden böyle ukalâ davranıyodu Mete. Bumuydu en yakın arkadaşım? Değildi hemde kesinlikle değildi.banyodan çıktım ve yatağıma geçip gözlerimi kapadım. Yarın mahkeme vardı.