Zaman nekadar da acımasız kimse için durmuyor..

Aradan 2 ay geçmişti Ahmet içine kapanık yaşadığı hayatı, artık komple kapatmıştı aslında onun ilacı mutluluk tu Gülşah ı unutmuş artık yüzü siması gözünde kayblbulmuştu, ay parçası nı da yüzünü unutmaya başlamış ama şirinlikleri aklından çıkmıyordu..

Gülşah işe başlamış kendisini işe vermiş tam bir iş kolik olmuştu çektiği acıyı biraz olsun öyle dindiriyordu, boş kalınca çok düşünüyor düşünce karmaşasında kayboluyordu yine boş vaktinde dalıp gitmişti ki telefonu çaldı...

Sevgi nin annesi arıyordu çok düşünmüş en sonunda vermeye karar vermişti sevdiğinin bıraktığı mektupları iyice kahrolur demisti kendi kendine ama yine de onların emanet olduğunu biliyor içi rahat etmiyordu Gülşah ı eve çağırmıştı mektupu ona teslim etti..

Ahmet i de aramamıştı ona da konum atıp eve çağırmıştı ona da bir mektup bırakmıştı sevdiğinin annesi Ahmet in mektubunu açıp onun Sevgi nin avucuna sıkıştırdıgı emaneti de zarfa koymuştu...

Bu ev bizim en güzel anılarımızın olduğu, en süslü hayallerimizi kurdugmuz yer şimdi acılarla dolu ne acı kader...