Gülşah ve Ahmet aynı sahilin iki ucunda aynı kişinin yazdığı mektupları okuyup aynı kişiye ağlıyordu kader onları Ay Parçası bir kız üzerinde büyük bir sevgiyle birleştirmişti..

Gülşah yüzüne vuran rüzgarla beraber kendine gelmeye başlamıştı bir yandan eliyle kolyesini seviyor bir yandan da dua ediyordu..

Gülşah Japonya'daki kadın ile bizim konuşmamızı nasıl olurda bilir nasıl yani anlayamadım diyordu, sonra aklına myanmarlı kadının dedikleri geldi rüyasında görmüş ay parçası bir kız bizi izliyormuş diye kalbine mi doğmuş ne diyerek iç geçirdi..

Ahmet hala mektubun büyüsünde kalmıştı nasıl olurda avcuna koyacağı kelebek kolyesini bilmiş diyordu o nasıl bir rüyaymış öyle diye kendini sorguluyordu...

Ahmet in aklına Gülşah geldi yeniden aramak istiyordu onu ama okadar da enerjisi varmıydı bilemiyordu ama son defa şansımı denicem bakalım gerisi nasip dedi kendi kendine...