Artık sahilde sessizlik hakimdi hersey şiir gibiydi lafların kalabalığı bitmiş suskunluğun derinliği başlamıştı.

Ahmet tuttuğu küçük elleri avucunda bir kuş tutar gibi tutuyordu biraz sıksa ölecek, biraz serbest bıraksa uçup gidecek ti sanki, sevmek demekki böyle bişeymiş hissetmek böyle biseymiş dedi ve...

Sevmek ne güzel şey masumca.

Sevmek ne güzel şey insanca..

Sevmek ne güzel şey karşılıksızca..

Sanki yanar gibi

Ateşe el sürmek gibi

Bile isteye yanarak umursuzca

Kül olmak gibi

Sevmek....

Sevmek ne güzel şey

Sevmeyi bilmek ne güzel şey

Bir bakışında kaybolmak gibi

Masmavi denizlere dalmak gibi

Sevmek...

Sevmek ne güzel şey

Uçmayı bilmeden

Kanatlanmak gibi

Bir kalbe konup

Yuva yapmak gibi

Sevmek...

Sevmek ne güzel şey

Kalabalığın içinde yalnız kalmak

Onun ışığıyla aydınlanmak

Onsuz karanlıkta kalmak gibi

Sevmek..

Sevmek ne güzel şey

Herşeyden mahrum kalmak

Ama aslında

Onun varlığıyla

Herşeye sahip olmak gibi..

Sevmek..

Sevmek ne güzel şey..

Gecenin sessizliğini içinden gelen bu dizelerle bozmuştu Ahmet sanki aydınlanmış gibiydi o koca sahil.

Gülşah bu sahilde yaşadığı şeylerin büyüsünden uyanmak istemiyordu hiç yaşamamıstı daha önce sanki...

Sevmek ne güzel şey avucunda bir kuş varmış gibi..