Bazen neyaparsan yap hep aynı çıkmaz sokağa dönüp dolaşıp gelirsin..

Ahmet yine karanlıkta kalmıştı ama gördüğü son şey sevdiği kadının ela gözleriydi, ileride sokak lambası gibi sönük bir ışık vardı, bir mahalleye girmişti mahallenin ortasında bir çocuk balkona bağırıyor du anne kapıyı aç diye sanki zil mi yoktu acaba diye düşündü ama evet tanıyordu o çocuğu kendisiydi bağıran gözleri dolmuştu, ama nasıl olabilirdi böyle bisey öldüm mü ben diye düşündü..

Sonra çocuk içeri girdigi gibi şimşek gibi dışarı çıkmıştı kafasına bir şapka takmış elinde bir parça ekmek ile koşuyordu sanki hayata geç kalacak gibiydi annesi de o hızda balkona çıkıp arkasında bağırıyordu akşam ezanını geçmeden gel diye..

Çocukluğu yanından geçiyordu göz göze gelmişlerdi ama çocuk herzamnki gibi şapkasını gözlerine kadar indirip sanki onu görmemeyi seçmişti ama o biliyordu nereye gittiğini.

Sonra arkasından bir adam elinde iki ekmekle eve doğru yaklaşıyordu o adam benim babam dı o ekmeği getirip ailesini bugünde doyurmanın verdiği haklı gururla tebessüm ediyordu balkonda onu bekleyen hanımına..

Sonra onu görmüştü yolun başından geliyordu sanki semtin bütün güzelliğini üstünde toplamış gibiydi..

Hemşire ; Çok şükür geri döndü ne oldu birden öyle anlamadım, hersey normal gözüküyordu hayati tehlikesi de yoktu ama çok şükür kalbi atmaya başladı..

Hayatın çok zor olduğu,ama yaşamanın keyif verdiği günlerdi...