Zaman nekadar acımasızca ilerliyor bir ay olmuştu ama durumunda hiçbir iyileşme yoktu makineye bağlamışlardı..

Ne garip bir durum hem yaşıyorsun hemde yaşamıyorsun..

Doktorlar Gülşah ın başında kendi aralarında konuşuyorlardı ailesine söyleyelim bir karar vermek zorundayız, durumunda hiçbir düzelme yok düzelme belirtisi de yok artık, üniversiteden hocalar da geldi ama hepside umutsuz konuşuyor, böyle nekadar gider artık fişini çekmek le alakalı konuşmak lazım diyorlardı, Ahmet sessizce kapıdan konuştuklarını dinliyordu..

Gülşah herseyi duyordu ama nekadar istesede tepki veremiyordu sanki bedeninin içinde tutsak kalmış gibiydi , bedeni de artık ona itaat etmiyordu..

Ahmet in ona okuduğu şiirleri çaldığı şarkıları, okuduğu kuran i kerimleri herseyi duyordu , annesinin feryatlarını arkadaşlarının ağlamalarını hepsiyle beraber yaşamıştı..

Doktorlar gittikten sonra olacakları anlıyordu , umut kesilmişti fişi çekmek istiyorlardı.

Ahmet odaya girmişti Gülşah ın gözlerindeki yaşları farketti oda onunla ağlamaya başlamıştı..