Zaman nekadar acımasız içindeki güzel günlerimizle beraber herşeyi arkada bırakıyor..

Kötü günleri hiç aklına bile getirmek istemiyordu..

Bugün tanışmalarının yıldönümü idi Ahmet hiç unutmuyordu o günü evlilik yıldönümünden daha çok önem veriyordu, çünkü ömrü hayatında yaşadığı en güzel gündü evlilik yıldönümü doğum günü ondan sonraki güzel günlerdi ona göre..

Ogün Ahmet kıştan ilkbahara geçen ağaçlar gibi çiçek açmış yeşermişti, yaşamanın nekadar güzel bir şey olduğunu farketmişti..

İnsan sevince birbaşka oluyordu bide seviliyorsa eğer, gökkuşağı gibi rengarenk ışıl ışıl parlıyordu..

Ahmet; Anne sen bugün çocuklara bakarmısın senin içinde uygun olursa.

Gülşahın annesi dört senedir bugünü oda not etmişti damadı her sene aynı gün arayıp ondan yardım istiyor çokta hoşuna gidiyordu, sonra aklına yaşadığı şeyler geliyordu, Allah im sen esirge diye dua ediyordu..

Annesi; Tabi oğlum ben geçerim size, zaten torunlarımıda çok özledim hiç bişey belli etmem, sen programını yap ben bugece sizde kalırım..

Hersey tamamdı mekanı da ayarlamıştı sıra Gülşah a çaktırmadan söylemek vardı..

Ahmet : Hayatım akşam çıkışta bir kahve içip öyle eve geçsek olurmu ?