Gülşah artık herseyi kabullenmiş teslim olmustu daha bağırıp feryat etmiyordu zaten etsene onuda kimse duymuyordu başındaki insanlara bakıyordu annesi zaten durmadan ağlıyordu ah bu analık ne zor iş diye düşündü, Selim ile Aysu da perişan olmuştu..

Işığın geldiği tarafa bakamıyordu baksada gözleri kamaşıyordu ışığın içinden, myanmarlı şehit kadın çıkmıştı elinde bir sepet sepetin içinde rengarenk kelebeklerle gelmişti ışık da sepetin içindeki kelebeklerden geliyordu..

Elini uzatıp onu çekerek biryere götürüyordu, sepetindeki kelebeklerden birtanesi uçurmuştu birden dünyadan bir sahne açıldı, Ahmet inşaatın balkonunda Kerem in kafasına silah dayamış üçüncü kattan aşağıya atmıştı..

Gördüklerine inanamıyordu Ahmet nasıl böyle bisey yapar diye korkuyla bakıyordu ama sonra gördüğüne daha çok şaşırmıştı Kerem yattığı yerden kalkmış kaçmaya çalışıyordu neler oluyor diye düşünürken Ahmet in silaha mermi koyduğunu görmüştü..

Nekadar feryat etse bağırsada onu duymuyordu , gözlerindeki kararlılığı görmüştü hastanede yatan bedenindeki gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı..

Annesi Selim ve Aysu da farketmisti gözlerindeki yaşları bunlar veda yaşları diye düşünüyorlardı