Zaman nekadar da acımasız insanın yaşadığı acı tatlı günleri biriktirdiği anıları yaşadığı güzel günleri ne var ne yoksa hep gerisinde bırakıyordu..

Yıllar geçmişti artık kızlar da büyümüştü okulda da çok başarılı iki öğrenci olmuşlardı ikiside baba mesleği olan bilişim alanında okuyorlardı bugün onlar için çok özel bir gündü okula gitmeyceklerdi sanki bayram gibi hazırlanmış süslenmiş lerdi Elif annesine Sevgi ise babasına çok benziyordu..

Gülşah ; Kızlar hadi çıkıyoruz oyalanmayın Ahmet hadi çıkıyoruz artık arabada bekliyorum sizi..

Yağmur da yağıyordu ailecek bir ziyarete gidiyorlardı ama bayrama gider gibiydiler süsler kokular sürülmüş tü kızlar arabaya binmişti..

Gülşah; Ahmet hadi ama ne oyalandın seni bekliyoruz ..

Ahmet; Tamam geldim geldim..

Bir mezarın başına gelmişlerdi kızlar elindeki çiçekleri bırakmıştı, ellerinde de bir koku vardı onuda mezarın üstüne sıkmışlardı Ahmet de elindeki çiçeği bırakmıştı kızlar kuran okumaya başladı.

Gülşah mezarın başında gözyaşlarıyla yanındaki kocasına verdiği son sürprizine oğluna Ahmet ine sarılmış ağlıyordu hersene bu gün gelip babalarını anıyorlardı..

Bazen mutlu sonlardansa, mutlu sonsuzluklar daha iyidir..