Gülşah sahilin bir ucundan Ahmet ise diğer ucundan sanki dertleri kederleri kendilerini kovalıyor gibi çok hızlı yürüyorlar dı , sanki daha çok hızlansalar herseyi arkalarında bırakacak gibi bir düşünce vardı içlerinde, yaşanmışlığın verdiği acıyı hafifletmek istiyorlardı..

Bu koca şehirdeki 17 milyon insanın içinden karşılama olasılığının imkansızlığından kurtulmuş birbirlerine son bir şarkı kadar yakınlaştılar ikiside dinledikleri şarkının sonuna gelmişti onun arkasında çalan şarkı işe tesadüf ötesi idi..

Bir derdim var, artık tutamam içimde

Gitsem nereye kadar ?

Kalsam neye yarar?

Hiç anlatamadım hic anlamadılar

Herkes neden düşman?

Mor ve ötesi sanki durumu ozetler gibi ikisinin de kulaklarını çınlatıyor etrafta kimse olmamasının özgüveninden de ikiside şarkıya bağıra bağıra eşlik ediyorlardı Gülşah karşıdan gelen biri olduğunu gördü ve sustu Ahmet de geleni görmüştü ama şapkayı kafasına öyle bir takmıştı ki sadece insan silueti gibi görüyordu geçenleri..

Ikiside aynı duygular icindeydi bir tek benim derdim yok işte bir deli daha yürüyor sırılsıklam olmuş diye tebessüm ettiler tam şuanda yanyanaydılar kadere bak ki yine birbirlerini ıskalamıştılar, olasılıklar ihtimaller imkansızlıklar ,tüm o matematiksel hesaplamalar yoktu 3 adıma inmişti tüm ihtimaller yapılması gereken tek şey Ahmet in kafasını kaldırıp bakmasıydı...

Çünkü Gülşah yagmurlugun kapşonunu kafasına çekmişti yüzü gözüküyordu ama Ahmet herzamanki gibi bu ıssız sahilde bir bayanı rahatsız etmemek için kafasını bile kaldırmamıştı, sırf rahatsız olup tedirgin olmasın diye bakmadı bile..