Turgut hoca avcıyla eşini gönderdikten sonra arkadaşının başına geldi dizlerinin üstüne çöküp Yasin i Şerif okumaya başladı ismi Kadir ile Asiye olan ama kimsenin neden öldüğünü bilmediği bu vatanın sessiz sedasız giden şehitlerine..

Çok üzülmüştü hüngür hüngür ağlamaya başladı olanlara anlam vermeye çalışıyordu ah be kardeşim neden polise gitmedin bana ulaşamayınca madem birşeyler hissettin, kanını yerde birakmicam o günahsız çocuğa bir borcum olsun emanetin canım başım üzerindedir bundan sonra..

Hızla evden çıktı aklına biseyler gelmişti uygulamaya geçmek lazım di yasını sonra tutarsın diye soğukkanlı tarafı devreye girdi ilk önce bir hastaneye uğramak lazım sonra buraya kimse gelmeden geri gelmem lazım diye düşünceler kafasında uçuşuyordu.

Hava çok karlıydı ama hiç aldırış etmeden hastaneye doğru sürüyordu aracını, hastanede eski bir ahbabı vardı onu bulmalıyım o benim işimi halleder diye düşündü..

Avcı da eşiyle yola koyulmuştu eşi kucağındaki yavruya bakarak sürekli ağlıyordu nekadar bahtsız daha bir günlük yavrucak anasız babasız kaldı diye kahroluyorlardı..

Eşi: Hayatım nöbetçi eczane bakalım bu yavruya göre mama almak lazım..

Avcı: Tamam hayatum bakalım hastane yanlarında olur o tarafa gidelim oralarda buluruz ancak..

Hep bir çocuk sahibi olmak istemişlerdi de nasip olmamıştı en son gittikleri doktor kesin olarak mümkün değil deyince hepten umutlarını yitirmişlerdi kader işte kime ne yazılmış kim bilebilir ?