Odanın içindeki üç kader ortağı birbirine bakıyordu Avcı Adem eşine sarılmış onu teselli ediyordu..

Elif birden kalkıp koşmaya başladı Mucize de pesinden koşuyordu Avcı ile Hoca arkasından bakıyorlardı çalılıkların arasından Aslan ı çekip almıştı oturup tekrar ağlamaya başladı sarılıp çocuğuna sinirleri çok bozulmuştu..

Turgut hoca sebep olduğu bu durumdan çok rahatsız olmuştu nasıl olurda farketmezdi peşindeki bu adamları demekki kan kaybı onun gözünü de köreltmisti, ama şimdi bu adamları neyapmak lazım diye düşündü aklına gelen şeyi uygulayacaktı

Turgut; Bunları yaşadığınız için nedesem bilemiyorum hiç yaşamamanız gereken şeyler yaşadınız ama bizim işler maalesef böyle ben normalde gözden kaçırmam ama kan kaybı beni baya etkilemiş.

Avcı; Hocam çok şükür kimseye bisey olmadı siz yetişmeseniz bizde çoktan ölmüştük, ama bu adamlar ne olcak neyapicaz?

Elif ; Bu yaşadıklarım bana çok ağır geldi hocam ama anlayamadığım bir soğuk kanlılık var üstümde demekki annelik böyle bişey bu çocuğun tek saç teline dünyayı yakarım..

Turgut hoca; Sizin artık hemen gitmeniz lazım ben bu işi bir kılıfına uydurucam bu adamalar kimmiş kiminle irtibatlı öğrenmem lazım siz Ankara ya dönün artık yeter, sekiz ay oldu hayatınıza eski yaşantınıza dönmenin vakti geldi, unutmayın Aslan öz çoğunuz kimseyle bu sırrı paylaşmayın..

Avcı ile Elif hemen çantalarını hazırlayıp yola çıktılar, daha önce konuşmuşlardı kötü şeyleri arkalarında bırakıp konuşmayacaklardı..