Hepimizi o mahvetmişti. İnsanlar hata yapar. Ama... Ama bu kadar fazlaydı. Hayatınızın adeta başkalarının istek ve hayalleri üzerine kurulması korkunç. Ve başkalarının sizden daha fazla söz sahibi olması daha da korkunç. Sizin onlar kadar söz hakkınızın olmadığını bir düşünün...

Pes etmek gözünüze cazip gelmiyor. Ama başka türlü insanlar sizin hayatınızı istediği gibi kontrol, söz hakkını ve kararlar verecekti.

İki seçeneğim vardı: ya oturup insanların geleceğimi, hayatımı, yaşamımı, mesleğimi, arkadaşlarımı, evimi, eşimi ve hatta çocuğumun ismini! Düşünün, ben yaşıyorum ama kendi hayalini, isteğini yapamamış, başaramamış insanların hayalini, isteklerini gerçekleştirmek için yaşıyor, nefes alıyor olacaktım.

Ya da evimden, ailemden, o insan dediğim varlıklardan kaçacaktım. Bunu bana asıl yapan ailemdi. Kendi ailemdi. Bunu bana onlar yapmıştı. Kim bunu çocuğuna yapardı? Yanlış şeyler; davranış, karar ve bir çok şey. Ama çocuğunun hayatını karartmak?

On sekiz yaşımdaydım. Bu yaştaki herkes çocuk, bense tıpkı otuz yaşında ki bir kadının vermesi gereken kararları veriyor, düşünüyordum. Ve çocukluğumu yaşayamadım, yaşayamayacağımda. Tek bildiğim gerçekte buydu zaten. On sekiz yaşındaki insanlar reşit, olgunlaşmaya yeni yeni ayakuyduruyorlardı.

Çocukluğumu yaşasaydım ne yapardım acaba? Çok merak ediyordum.

Küçük yaştan annesinin aldatıldığını ve dünyaya geliş sebebinin, babası insanlara mutlu aile tablosu vermeye çalıştığı için olduğunu öğrenen bir kız, sizce kız çocuğu olarak mı kalır? Bunu hangi kız kabul eder, yok sayar?

Hep insanları düşündü o baba, ya biz? Hiç. Bir an, bir an bile aklına gelmedik.

Onu istemeyen annesi babasıydı. Onu kendi kardeşleri bile istemedi, istememişti. Annemse kölesi olmuştu veya o onu kölesi yapmıştı.

Peki annem? Annem, gördüğü, yaşadığını bildiği halde sustu. Suçun ta kendisi, suçların en büyüğüydü susmak.

O adam terk edilmeyi en çok hak edenlerdendi. O baba bile olmamalıydı. Babalık onun rolüydü, göreviydi. Oysa o serseri olmayı seçmişti.

Ben pes edecektim. Pes etmeye yakındım. Sabretmek çok sıkıcı bir hal almaya başlamıştı artık.

Başa döndük. Ama annem bile düşmanıyla el ele vermiş durumda. Çünkü annem bile...

*Yorum yapıp oylamayı unutmayın 🫶🏻

Keyifli okumalar.<3