Hayat Demirhan

Eve geldikten sonra duşumu alip saclarimi bile kurutmadan kendimi yatağa atmistim. Uyumam gerekiyordu cunki o an kafam ancak uyursam susardı. Gözlerimi babamın kulağima dolan sevkat dolu sesi ve ellerimi sımsıkı tutuşuyla araladim.

"Uykucu sayın Hayat Demirhan hadi kalk artik"

Yeşillerimi boş boş kirpistirip baktim yüzüne. Saat kaçti ve ben kac saattir yatağımda uyuyordum. Bir an Ahu halamlarin gelip gitmis olmasi fikriyle gerildim ve hemen komidine uzanip saate baktim. Neyseki daha 7 bile degildi. Ve Alazdan sayisiz arama mesaj bildirimi yigini ekrandan bana bakiyordu. Babam yuzume egilip saclarimi geri cekti ve alnima bir opucuk birakti.

"Hadi giyin aşağiya gel Ahu halanla Demir amcan yemek hazirliyor seninkide salonda"

"Benimki derken?"

"Alaz yani hep beraber takiliyorsunuz ya o manada soyledim"

"Baba ben gelmesem"

En tuhafindan bir bakis atti. Çünki şu olay dün aksam olsa simdiye kadar çoktan taklalar atarak asagiya yanina inmis ve yuzuncu muhabbetimizi yapiyo olurduk ama sebebini secemedigim bir sekilde ona kirgin ve kizgindim. "Sanki buna hakkin varmis gibi" dedi içimdeki ses aci ama gercekti cümlesi.

"İmkansiz ama sorucam siz küs müsünüz?"

"Hayir sadece bu aksam kendimi aşağıya inecek kadar iyi hissetmiyorum onlara ozur diledigimi iletir misin?"

"Yemek de mi yemiyeceksin?"

"Baba kiziyosun biliyorum ama tek bir gece odamda yesem sen getirsen sonra anlatirim olur mu?"

"Peki dünyam nasil istersen ama gece konuşucaz"

Kafami onaylar anlamda sallerken oda kapiyi kapatip cikti. Üzerimde bir yarim atlet ve siyah pijama altim vardı. Hava buz gibide olsa evin içi oylesine sicak oluyordu ki rahatlikla boyle gezebiliyordum. Tekrar arkama yaslanip telefonumu elime aldim. Bıkkın bir nefes verip vazgecerek yerine koydum daha sonra Aşk ve Gurur'a uzandi ellerim. Açıp kaldigim yeri okumaya koyuldum. Birkac dakika sonra kapi açildi. Babam olduğu için kipirdamadım yerimden. Ama babam degildi çünki bu koku...

"Hayat"

Bu onun sesiydi tüylerim diken diken olurken kitabi yuzumden cekmeyip okumaya devam ettim. Kapinin kapanma sesinin ardindan yoğun adım seslerini duydum. Elimdeki kitaba uzandı ve sayfayi kaybetmeden yan tarafa yerleştirdi. Sonrada getirdigi yemek dolu tepsiyi yan tarafima koydu.

"Aç durma"

"Bırak çık ben yerim"

"Yediğini görmeden çıkmayacağım"

"Çıkmazsan yemiyeceğim"

"Allah askina inadi birak Hayat"

Cevap vermeyip sirtımi döndüm ve uzanmaya devam ettim. Tam suan burda uyuya kalsam ve varligi uzaklasip gitse diye geçirdim içimden. Neden bana böyle davraniyorsun dese cevap veremezdim. Çünki bu sorunun cevabi bende bile yoktu.

"Hayat ben özür dilerim"

"Ne için?"

"Sana söylemeliydim ama bi türlü firsatim olmadi."

"Geçen hafta daha o kizdan hoşlanmadigini soylemistin Alaz bir haftada ne değişti"

Cevap vermedi sustu uzun uzun. Ama bu noktada bana mantikli bir cevap vermesi gerekiyordu. Eğer cevabi dogru gelirse susup köşemde durmaya devam edecektim."Sanki gelmese müdahale şansin var salak onlar sevgililer ister beğen ister beğenme" ic sesimin bu sözlerinide yuttum. Ve Alaz derin bir nefes verdi.

"Hayat kız arkadaşım olmasi bizim aramizi açmaz her ne olursa olsun biz yine seninle oturucaz her aksam birlikte vakit geçiricez sen benim antremanlarima geliceksin hayatimizda birşey degişmeyecek"

Cevap vermedim. Verecek bir cevabim yoktu çünki,ona bu sebepten kizgin degildim ki aramizin açilmayacagini biliyordum , bana geç soyledigi icinde kizgin degildim aslinda tam olarak neden böyleydim onu bile bilmiyordum. Daha fazla zorlamayip tepsiyi birakip çıktı. Midem ağzıma kadar gelmisken bu tabagi yemem imkansizdi cunki suan canim sıkkindi.

Uzun uzun baktim tabağa bu bir anne yemeğiydi. Ama benim annemin değil. Acaba insanin kendi annesinden yediği yemek nasil olurdu?Üzulunce kollarina yatip uyuduğunda nasil hissederdi? Parmaklari sacinin arasinda gezindiginde yada alnina bir opucuk biraktiginda için nasil isinirdi? Doğum günleri annesinin ölüm yildonumu olmayan çocuklar o günleri nasil gecirirdi diye uzun uzun düşündüm.

***************************

Alaz Asil

Hayat Simayla sevgili olduğumuzu ögreneli 1 hafta oluyordu. Sabahlari benim arabama binmiyor sinifta yuzüme dogru dürüst bakmiyordu. Üstelik Leyla teyzenin doğum gününe 2 gün kalmisti ve şuanda nasil üzgün olduğumu adimdan bile iyi biliyordum. Gittikçe içine kapaniyor ve bu durum canımı çok yakiyordu. Benim için ne kadar degerli olduğu hakkinda en ufak fikri yoktu onun canı yanarsa benim canim paramparça olurdu. Boş sahada kendi kendime kaleye sut çekmeye devam ederken tüm hırsımi buna vermeye çalıştım. O sırada arkamdan gelen ses ile o tarafa döndüm.

"Biraz sakin şampiyon"

Gelen Koreldi aslinda yanlız kalmak istiyordum ama o benim arkadasimdi ve git diyemezdim. Yanima yaklaşıp omzuma dokundu.

"Derdin ne Alaz niye bu saatte burdasın?"

"Derdim falan yok antreman yapiyorum"

"Bugun 2 saat antreman yaptik zaten ve sen dinlenmeden 2 saatte spora gittin şimdide saatlerdir burdasın"

"Siktir gir Korel ne duymak istiyorsun?"

"Simay'a sordum araniz iyiymis yani derdin gönül işi degil , ailenle aran zaten iyi , derslerin mükemmel, peki sorunun ne Alaz?"

Derin bir nefes verdim. Derdim Hayattı ama bunu Korel'e söyleyemezdim. Simayla sevgili olmak zorundaydim çünki eğer birinle bir iliskim olmazsa Hayat'a olan hislerimin önüne geçemeyecektim. Ve ben onun için sadece bir kardeştim. Ailesi sebebiyle yan yana buyumus 2 kardes. Benimle herhangi baska duygusal bir bağa girmezdi biliyordum. Ve ona bunu söylersem sonsuza kadar kopmak zorunda kalirdik.Ben o olmadan nabarim bilmiyordum. Siyah saçlari , yemyeşil gözleri , beyaz teni , kirmizi dudaklari. Sadece bir defa üzerlerinde soluklanmak icin neler vermezdim. Ama hepsini bir kenara atip iliskime odaklanmak mecburiyetindeydim oda bir gun bu duruma alisacakti ve biz eski halimize dönecektik. Yine Korel'in sesini duydum

"Oğlum psikopat oldun spordan spora koşarken kizla yeni sevgili oldunuz bir gece dışarı çıkmamissiniz"

"Sanane Korel ayrıca benimle sevgili olurken böyle olduğumu biliyordu buna katlanamicaksa olmiycakti o zaman"

Başını sağa sola sallayrak ümitsiz bir vakaya bakış atar gibi bakti. Sikimde bile değildi. Hayatta en degerlimi üzmuşken kimin mutlu yada mutsuz olmasinla zerre ilgilenmiyordum. Önümdeki topa geri dönerken Korel sessizce çıkıp gitti. Bende saat gece yarisina yaklastiginda sahayi kapatip eve gittim ve biz duş alip kendimi uykuya biraktim.

***************************

Sabah üzerime okul kiyafetini ve siyah deri ceketimi geçirip çıktım. Bugün Hayatla bir sekilde konusmam lazimdi cunki aramizin bu hale gelmesi fena halde canımı sıkmaya başlamıştı. Arabama binip okula doğru sürmeye başladim sonunda bu yağmurda okulun olduğu caddeye girdigimde kaldirimda yuruyen kiza baktim. Bu Hayatti neden Alp amca birakmamisti. Hemen yaninda durup seslendim.

"Hayat binsene ben götüreyim"

"Kalsin"

"Inat etmesene kızım yağmura bak"

Sinirli birkaç adimla gelip bindi ve kapiyi sert bi sekilde kapatip semsiyeyi arkaya birakti. O konusmadi bende sustum ama merak ettiğim seyler vardi. O benden önce davranip soru yöneltti.

"Sevgilin kizmasin?"

"Ne saçmaliyosun seninle ilgili seylere karışamayacağını bilir."

"Bilmem geçen gün yerini değistirmeni isteyecek cesareti bulduğuna göre"

Siktir ki bu yaşanmisti ve Hayat'in kulağına nerden gelmisti. O sırada sadece ben Korel ve Simay vardık. Derin bir nefes verdim. Tabiki buna asla diyerek konuyu kapamistim.

"Ona bunun mümkun olmicani soyleyip susturdum zaten Hayat ayrica bu sikindirik konuyu sana yetistiren kim?"

"Ağzın bozulmasin hemen Alaz ayrica yetistirmek değil ben sordum Simay benden rahatsiz olmuyor mu diye"

"Korel mi söyledi?"

Cevap vermek yerine uzun uzun sustu. Okula gelince arabayı parknettigim an hizla inerek okula girdi. Sinirden delirmek üzereydim. Daha derse 15 dakika vardi. Yukari cikip sirama çantami attim ve Hayat'ı kolundan tutup kaldirdim.

"Nereye?"

Diye bir soru yöneltti ama cevap vermedim koridorda insanlardan siyrilip köşeyi döndüm ve az ilerideki yalitimli müzik odasina girip kapiyi kapadim.

"Ne yapiyorsun Alaz?"

"Konuşmamiz lazim"

"İyide neyi?"

"Yeter Hayat 1 haftadir yüzüme bile bakmiyorsun üzgün olduğunu biliyorum bana karşi olandan bahsetmiyorum annenin doğum günü yaklaşıyor o gunu aramiz bu haldeyken atlatmani istemiyorum"

"Alaz kapiyi aç çıkmak istiyorum"

"Benimle neden konuşmuyosun neden yüzüme bakmiyosun"

Uzanip ellerini tuttuğumda ateşe değmiş gibi hemen geri çekti ve bir iki adimda geriledi.

"Alaz sevgilinin yanina dön koridorda seni bekliyordu"

Ben ona dogru yaklasirken daha lafima başlamadan yanağıma inen tokatla basimi yana eğdim. Bu beklenmedik olandi çunki asla yapacağıni düşunmezdim bana bu kadar kizmasinin sebebi neydi anlam veremiyordum. Hizla cikip kapiyida sert bir sekilde kapadı. Tekrar kapi açildiginda bana kıyamayip geri geldigine inanmak istedim ama gelen Simaydi.

"Sevgilim birşey mi oldu?"

"Hayir sen niye burdasin?"

"Yolda Hayata sordum burda olduğunu soyledi ağlayarak biryere gidiyordu ama soylemedi huylu işte hadi sinifimiza gidelim"

"Hayat gitti mi?"

"E sana soylemedi mi çıkarken"

Cevap vermedim birlikte ciktik siniftan. O gun butun gün nerde oldugunu dusundum . Basina bir is gelmis miydi? Ofuldanarak çantami sirtima atarken Simay'ın onu birakmami isteyen teklifini reddettim. Hayat nerdeydi onu bulmaliydim simdi. Arabama binip yola koyuldum. Eğer biraz şansliysam deniz kenarindaki kafeye gitmis olmaliydi. Ordada değilse kesinlikle evdeydi. Nerde olursa olsun tam simdi onu bulmaliydim.

***************************

Biraz kafanizda canlansin diye model koymak istedimm. Umarim begenirsiniz çok opuldunuz. 💗