Emre denize doğru dalgın bakışlara dalmışken elifin adımlarını duymuştu o an yıllar öncesinin keskin bir hayali gibi beliriverdi gözlerinin önünde elifin sesi zihninde yankılandı çocukluklarını sicak masum gülüşleri kulaklarında çınladı ne kadar geçmiş olsada o gülüşü unutmamıştı elif derin bir nefes alarak Emre'nin yanına yaklaştı başını hafifçe kaldırarak ona baktı ve Emre'nin gözlerinin eskisi gibi parladığını fark etti sanki birbirlerine yıllarca söylemek istedikleri binlerce kelime bir anda dudaklarında düğümlenmişti bu karşılaşmanın yükü. Her ikisinde susturmuş gibiydi sadece dalgaların sesi ve her ikisininde ağırlaşmış nefesi duyuluyordu bir süre boyunca ikiside konuşmadan denize baktılar elif bu sessizliği bozmak istemiyordu geçmişin yaralarının daha derine inmesini istemiyordu belkide ama sonra cesaretini toplayarak ...merhaba emre...dedi emre başını ona doğru çevirip hafifçe gülümsedi Elif...bunca yıl sonra yeniden burada kelimesiz anlar arasında bir çocukluk arkadaşının içten samimiyeti ve yılların getirdiği uzaklık ikisininde arasında yıllarca örülen duvar gibi hissetti konuşacak çok şey vardı ama hangi kelimenin nereden başlayacağını bilemiyorlardı denizden hafif bir rüzgar esti her ikisininde saçları savrularak anıyı gerçek kılmak istercesine geçmişe dönmek zordu ama belki bu karşılaşma ikisininde bir kez daha aynı sahil. Boyunca yürümeye yönlendirebilirdi