Elif Emre uzun bir sessizliğin ardından sahilde yürümeye başladılar adımları ağır düşünceleri karmaşıktı konuşmak istiyorlardı ama her ikisi de geçmişin yükünden kurtulamadı için kelimeler boğazlarında düğümleniyordu Elif Emre'ye bakarak eski günlerini düşündü her şey daha basit daha masumdu o zamanlar peki şimdi onları böyle sessiz kılan neydi Emre Elif'in düşüncelerine dalmış olduğunu fark edince sessizliği bozdu biliyor musun dedi yavaşça Sana hiç anlatmadığım şeyler var sanırım anlatmanın vakti geldi Elif şaşkınlıkla ona döndü Emre'nin sesi ciddiydi yüzündeki ifadeyi ise derin bir üzüntüyü saklamaya çalışan bir adamın ifadesiydi neler olduğunu bilmiyorum dedi Elif ama sanırım ben de bazı şeyleri anlatmak istiyorum yıllardır içimde taşıdığım şeyler var Emre dalgaların sahile vurdugu noktada Durarak derin bir nefes aldı beni affetmeni isteyemeyeceğim dedi gözlerine Elif'ten kaçırarak ama neden hiçbir açıklama yapmadan gittiğimi bilmeni istiyorum her şeyden kaçmak zorundayım ama bu sana olan hislerimden kaçmak anlamına gelmiyordu Elif'in gözleri dolmuştu o an Emre'nin ne kadar zorlandığını ve aslında onu da kırık dökük olduğunu fark etti Her ikisi de yıllardır taşıdıkları yükleri açığa çıkarmaya hazırdı ama kelimeler yetersiz kalıyordu anılar bir fırtına gibi üzerlerine çökerken Elif derin bir nefes aldı belki de hiçbir şey için geç değil dedi Elif içindeki kızgınlıkla karışık acıyı yenmeye çalışarak ama önce kendimize bir şans verip geçmiş olduğu gibi kabullenmemiz gerekiyor değil mi dedi Emre başını sallayarak Elif'e gülümsedi haklısın dedi her şeyin başladığı bu yerde belki belki de yeniden başlamalıyız o an ikisi de yeni bir sayfa açmaya karar verdiler geçmişin yaralarını birbirlerinin desteğiyle sararak bu sayede bir zamanlar çocukluk masumiyeti ile başlayan hikaye yeniden yeniden yazılmayı bekliyordu