Bir insanı en iyi tanımanın yolu bence onun yaşantısını bilmekten geçer.

Yaşantılar insana çok şey öğretebilir.

Bir insanın davranışı aslında yaşantısına bağlıdır.

Kendimdem örnek verecek olursam, çölyak tanısı hayatımın dönüm noktası gibiydi.

Bilinçsizdim hemde fazlasıyla fakat bunlar bana yeni şeyler kattı.

Çölyak ataklarım daha dikkatli olmamı sağladı. Yaşadığım sağlık sorunları her geçen gün beni biraz daha bilinçlendirdi.

Hatalarım bana yeni şeyler kattı.

Çoğu zaman fazla tepki vermemin sebebi de bu zaten.

Geçmişte beni kandıran insanlar bende böyle bir etki bıraktı.

Ben, bana hassas davranan insanlar hariç diğer insanların oturduğum sıraya dahil dokunmasına tepki göstermekteyim.

Siz buna takıntı derseniz evet o zaman takıntılıyım. Fakat benim bu tepkilerim geçmişime dayalı...

✓✓✓

Sınıfta gördüğümüz manzara karşısında Hilal ile donup kalmıştık.

Hoca hızlıca araya girmişti.

Yavuz Emrah'ı dövüyor, diğer erkekler onları durdurmaya çalışıyordu.

Manesa ise bir köşede gülüyordu.

Hilal ile kapıda öylece dikilirken Yare bizi çekiştirerek sınıfa getirdi.

Manesa en sonunda Yavuz'un yanında yerini almış, hoca ve Emrah'a bakıyordu.

"Kızlar, burada neler oldu?" bilerek fısıltı olarak söylemiştim fakat hoca bunu duydu.

"Biri bana burada neler olduğunu söylesin. Çabuk!"

Nur öne çıkarak anlatmak istediğini gösterdi.

"Anlat kızım."

"Hocam herkes dersin boş olduğunu sanıyordu. Hilal ve Damla sınıftan çıktıktan sonra herkes yerinden kalkmaya başladı.

Bende Yare'nin yanına geçtim.

Bir süre sonra Manesa yanımıza geldi.

Bize bağırmaya, bizimle dalga geçmeye başladı.

Biz Yare ile ne olduğunu anlayamadık.

Manesa aniden Yare'nin kitaplarını yere atınca onu ittirdim.

Bunun üzerine Manesa saçımı çekmeye başladı. Yare araya girmeye çalışsa da başaramadı.

Emrah olanları görmüş olacak ki Manesa'yı benden ayırmayı başardı.

Manesa bunun üzerine bir çığlık attı hemen ardındansa Yavuz'a seslendi.

Yavuz gelince Emrah'ın kendisine vurduğunu, hatta saçını çektiğini söyledi.

Yavuz da bunun üzerine Emrah'ı dövmeye başladı. Onları ayırmaya çalıştık fakat yapamadık.

Kavgayı ayıramayınca öğretmen çağıracaktık ki siz geldiniz."

Nur anlattıkça Hilal ile daha da şok oluyorduk.

Manesa ve Yavuz ne yaşamış olabilir de durduk yere böyle bir şey yaparlar?

Aklım almıyor doğrusu.

Hoca Yavuz, Manesa, Emrah ve Nur'u yanına alarak sınıftan çıktı.

Bir süre sonra hepimiz yerlerimize geçtik.

Hoca büyük ihtimal Nur'u şahit olarak yanına aldı.

Dersin bitmesine son 10 dakika kala Nur, Emrah ve hoca gelmişti fakat diğer ikili yoktu.

Büyük ihtimal tutanak tutulmuş ve aileleri aranmıştı.

Daha gelir gelmez sorun çıkartıyorlarsa bu yıl işimiz zordu.

Zil çalmış, hoca sınıftan çıkmış ve ilk teneffüs başlamıştı.

Nur'un anlattıkları tam da düşündüğüm gibiydi.

Aileleri aranmış ve bu günlük eve gitmeleri istenmiş.

Emrah ise teneffüsün sonlarına doğru gelen nöbetçi öğrencinin çağrısı üzerine velisi ile evine gitmişti.

İlk ders dışında günümüz tamamı ile normal geçti.

Son derste bitmiş, zil çalmış ve herkes evlerine doğru yol almıştı.

Yine her zamanki gibi dördümüz yolun yarısına kadar birlikte gitmiştik.

Sonra Nur ve Yare birlikte evlerine gitmişlerdi.

Biz Hilal ile aynı sitede oturuyorduk.

Nur ile Yare ise aynı apartmanda oturuyordu.

Hilal ile sohbet ederek yola devam ettik.

Yolda hayalini kurduğumuz liseyi görmek ise istemsizce içimi ısıttı.

Kendimi o lisede hayal ettim. Hayali bile güzeldi.

Hilal sanki benim hissettiklerimi hissetmiş gibi "Bugün bize gelsene, birlikte ödevleri yaparız. Hem test de çözeriz, yeni deneme aldım. Harika soruları var." Dedi.

"Olur." dedim kısa ve sevecen bir şekilde.

"Tamam o zaman saat 16.20 senin için uygun mu?"

"Bana uyar."

"Harika." dedi coşkulu bir şekilde.

Enerjisi bana da geçmişti sanki.

✓✓✓

Bir müddet sonra site görünmüştü.

Kapıdan geçtikten sonra bana binama kadar eşlik etti.

"C blok kat 6, gelince yaz. Seni kapıda bekliyor olacağım." deyince başımı olumlu anlamda salladım.

"Görüşürüz." dedim sevecen bir sesle.

"Görüşürüz." deyip gitti.

Asansöre binip kat 3'e bastım.

Ailem evde yokken kargom karşı komşuya gitmiş.

Asansörden iner inmez komşunun kapısına geçtim.

İlk açmadı fakat beklemekten vazgeçmedim.

Bu saatlerde evde olduğunu biliyordum.

Kargomu hemen almak istiyordum.

En sonunda komşu abla kapıyı açabilmişti.

"Buyur canım?"

"Ya abla kargom sana gelmiş de..."

"Ha o kargo senin miydi canım? Dur getiriyim."

Abla uzun bir süre oylandıktan sonra kargom ile geri geldi.

Kargoyu alıp teşekkür ederek bizim daireye doğru yürüdüm.

Bizimkiler bu saatlerde evde olmadığı için kapıyı anahtarımla açmak zorunda kaldım.

Kargoyu açınca uzun süredir beklediğim denemeleri görmek beni mutlu etti.

Hızlıca elimi yüzümü yıkayıp üstümü değiştirdim.

Biraz atıştırdıktan sonra ödevleri ve yeni denememi küçük sırt çantama koyarak evden çıktım.

Hızlıca Hilal'in oturduğu binaya yöneldim.

"Ne demişti o ya? C blok... kat 8 miydi?"

Yine unutmuştum. Hızlıca telefonumu cebimden çıkarıp Hilal'i aradım.

"Efendim Damla?"

"Ya kat kaç demiştin?"

"C blok, kat 6. Kapıya çıkıyorum, asansörden inince görürsün beni."

"Tamamdır geliyorum hemen." dediğim gibi kapattım telefonu.

Binaya girip asansörlere yöneldim.

Hilal'in dediği gibi kat 6'ya basıp beklemeye başladım.

Asansörden inince Hilal karşımda dikiliyordu.

Onu takip ederek yarı aralık olan kapıdan içeri girdik.

Salon çoktan çalışma alanına dönmüştü.

Büyük bir orta sehpa vardı.

Üstünde iki tane diz üstü bilgisayar, denemeler,ödevler ve tabii ki kalemler vardı.

Hilal mutfağa yönelirken bende her zamanki gibi yerleşmeye koyuldum.

Aniden kapı çalınca Hilal kapıyı açmamı istedi.

Hızla kapıya koşarak kimin geldiğine bakmadan kapıyı açtım. Gelen abisi olunca hiç şaşırmadım.

Geçsin diye kenara çekilince "Hilal nerede?" diye sordu.

Artık baya samimi olduğumuz için "Sence?" diyerek kafamla mutfağı işaret ettim.

Aniden kırılma sesi gelince Bilal'den önce davranarak mutfağa koştum.

Hilal de en az benim kadar sakar biriydi.

Gerçi kimse sakarlıkta beni geçemez.

Bunu mutfağa koşarken bir kez daha kanıtlamış oldum.

Ayağım koridordaki halıya takılınca yere yapıştım.

"Damla iyi misin?"

Hilal'in endişeli sesi kendi için değil benim içindi.

"İyiyim, sende durumlar ne?" cevabımı almam uzun sürmedi.

"İyiyim, sadece bardak kırıldı."

"Olduğun yerde kal geliyorum." dediysem de bu sefer nasıl olduysa ayağım diğer ayağıma takıldı ve yine düştüm.

"Sen daha düz yolda yürüyemiyorsun ki. Hilal, arkadaşın hep böyle mi abicim?" diyince suratına ters ters bakmaktan başka bişi yapamadım.

En sonunda yerden kalkmayı başarınca "Bu yine iyi halim." deyip mutfağa yöneldim.

Bilal arkamda ben önde Hilal'in kırdığı bardak parçaları ile karşılandık.

"Hilal, en az arkadaşın kadar sakarsın."

"Kimse sakarlıkta Damla'nın eline su dökemez abi. Ben sadece bardağı elimden düşürdüm..."

✓✓✓

Kısa sürede yerdeki cam parçalarını toplamayı başarmıştık.

Bilal odasına geçmiş, bense bu sefer Hilal'e yardım ediyordum.

"Damla,"

"Efendim?"

"Nur ve Yare'yi de çağırsana... belki gelirler, ne dersin?"

"Pek sanmıyorum ama umarım gelebilirler." dedikten sonra bir umutla cebimdeki telefonu çıkartıp ekran kilidini açtım.

Aramalar kısmına girip önce Yare'yi aradım.

Uzun bir süre çaldı fakat açan olmadı.

Müsait değildir diye düşünerek bu defa Nur'u aradım.

Uzun bir süre çaldı ve sonunda Nur telefonu açmıştı.

"Alo, efendim Damla." acelesi var gibiydi.

"Hilal ile birlikteyim, ödevleri yapıp test çözcez. Gelmek ister misin?"

"Üzgünüm, belki daha sonra." sesi çok net çıkmıştı.

"Anladım... Sonra görüşürüz o zaman." uzatmak istemedim.

"Görüşürüz." dedi ve kapattı.

"Neyse ikimiz çözeriz artık."

"Aynen." dediği gibi mutfaktaki işi bitmişti.

Birlikte salona geçtik.

✓✓✓

"Oh sonunda bitti ödevler."

"Bir an hiç bitmeyecek sandım." gerçekten bitmeyecek gibi gelmişti.

"Bende öyle. Neyse, ilk hangimizin denemesini çözüyoruz?"

"Bilmem."

"Seninkini çözelim o zaman."

"Tamam. Hangi ders?" kendine düşünmek için biraz zaman tanıdı.

"İnkılap olsun."

"Tamam. A kitapçığı benim."

"Off iyi B kitapçığı da benim." dedikten sonra B kitapçığına uzandı.

Bende A kitapçığını alıp inkılap sorularının olduğu sayfayı açarak çözmeye başladım.

Yine aniden kapı çaldı.

Hilal ile kapıya gittiğimde gelenler beni fazlasıyla şaşırtmıştı.

Evet gelenler Nur ve Yare'den başkası değildi. Onlar ödevlerini erkenden bitirmiş, denemelerini alarak gelmişlerdi.

Birlikte tekrardan salona geçtik.

✓✓✓

Zaman o kadar çabuk geçmişti ki anlayamamıştık. Ayrılma vaktinin geldiğini ancak Nur'un annesi arayınca fark etmiştik.

Nur ve Yare'yi evlerine yolladıktan sonra biraz daha Hilal'de kaldım.

Sadece iki saat sonra annemin araması üzerine benim de gitme vaktim gelmişti.

Hilal ile vedalaşıp oradan ayrıldım.

Eve gidince netlerimi hesaplayacaktım.

Dördümüz bugün çok yorulmuştuk. Tabii ki zihnen yorulmuştuk.

Eve girer girmez annem karşıladı beni.

"Nerelerdesin sen?"

"Hilal çağırdı. Nur, Yare, Hilal ve ben ödevlerimizi yapıp deneme çözdük." cevap gelmedi.

"Ben odamdayım..."

"Yemek birazdan hazır olur. Sende çok geç kalma."

"Tamam anne." diye seslenerek odama doğru yol aldım.

Odama girmem ile birlikte telefonumun çalması bir oldu.

Arayan kişi Yare'den başkası değildi.

"Efendim Yare, bir sorun mu var?"

"Sınıfa yeni iki kişi daha gelmiş."

"Bunu sabah da söyleyebilirdin." bu pek önemli değildi bence.

"Biliyorum. Fakat yarın yokum ben."

"Neden?" pekâlâ bence bu önemliydi.

"Kendimi kötü hissediyorum ve ateşim var, boğazım da ağrıyor. Yani kısaca hastayım."

"Geçmiş olsun, umarım yakında gelebilirsin."

"Umarım. Neyse dediğim gibi yarın yokum, şimdi gitmem gerek. Görüşürüz."

"Görüşürüz." deyip telefonu kapattım.

Umarım yeni gelen ikili Manesa ve Yavuz gibi değildir.

Yoksa bu sene gerçekten çok sıkıntılı geçecek...