(Beren'in gözünden)

Uyandığımda odamdaydım. Ama işin tuhaf yanı, İntikamcılar binasında ki odamda oluşumdu.

"Beren?"

Sesin geldiği tarafa döndüm, Karaca... Yanında birisi vardı. Kız bana çok benziyordu ama benden birkaç yaş büyük duruyordu. Kıza baktım; gözlerimiz, saçlarımız, yüzümüz... Cidden benziyorduk ki bu beni şaşırttı, özellikle bir ablam olduğunu ve onun da bu tesiste olduğunu öğrendikten sonra...

Acaba o ablam olabilir miydi?..

Hayır Beren, yine saçmalıyorsun...

"Ben sizi yalnız bırakayım..."

Dedi Karaca ve odadan çıktı. Anlaşılan bu kişi benim kim olduğumu biliyordu...

"Daha iyi misin?"

"Sayılır..."

"Ah, henüz tanışmadık değik mi Beren?"

Ona baktım, adımı büyük ihtimal Karaca söylemişti.

"Ben Berra."

"Beren Yıldız."

"Yanlış söyledin."

Dedi gülümseyerek.

Şaşkınlıkla ona baktım, beni bu kadar iyi tanıması imkansızdı.

"Hayır doğru söyledim, kimliğimde ne yazıyorsa onu söyledim."

"Kimlikte adını değiştirebilirsin ama gerçekleri kökünden değiştiremezsin, Beren Satır."

"Ne?"

Şok içinde ona baktım, Satır mı?

"Ben Berra Satır, gerçeklere merhaba de kardeşim."

"İmkansız..."

"Değil, sana verdiğim defteri az da olsa belki okumuşsundur. Okumasan bile, sana herşeyi anlatmaya geldim. Bu arada, bakıyorum da senin için bıraktığım zambak kolyesini takmışsın." Dedi gülümseyerek.

"Sen ablamsın?.."

"Evet, ah baban gibi değilim ben."

"O senin de baban?"

"Ben ona baba demeyi pek sevmiyorum açıkçası..."

"Ben... Ben o adamın kızı olamam! İmkanı yok bunun..."

"Öylesin, Usar'ın baban olduğunu sanıyorsun ama değil. Aslında ilk bende öyle zannediyordum ama gerçekleri öğrenince..."

"Usar kim?"

"Alp ve Eren'in babası, kim olucak?"

"Peki Betül?"

"Hepsini anlatıcam ama şimdi değil, önce biraz sakinleş ve kafanı toparla."

Kapıya döndü, sonra gülümsedi.

"Bilincin kapandığında çok korkmuştu, kafese hangi ara girdi anlamadım bile."

"Kim?"

"Karaca denen o çocuk. Seni seviyor gibi."

Dedi göz kırparak.

"Karaca mı?.."

"Evet, iyi birine benziyor. Aranızda birşey varsa bilmek isterim ablacım."

"Aramızda hiçbir şey yok..."

"Olmasını isterdim."

"Ne?"

"Ne var, sana değer veriyor bir kere."

☽☽☽

Biraz daha sohbet ettikten sonra odadan çıktı, bana önemli hiçbir şeyden bahsetmedi sadece sohbet ettik. O çıktığında içeri Karaca girdi. Endişeli görünüyordu.

"İyisin değil mi Beren?"

Sesi, göründüğünden daha endişeliydi... Ona baktım.

"İyiyim..."

Sonra birden, otoparkta bana dediği şey geldi aklıma.

"Hiçbir şey düşündüğün gibi değil Beren!"

Evet aynen böyle söylemişti, o biliyordu...

"Biliyordun, en başından beri biliyordun!"

Diyerek aniden çıkıştım ona.

"Her şeyi! Her şeyi biliyordun, bu yüzden benim bir şey bilmediğimi söyledin!"

Yattığım yatakta dikelmeye çalıştım ama bana engel oldu.

"Beren önce sakin ol, söz veriyorum bildiğim her şeyi anlatcam ama lütfen sakin ol..."

"Nasıl sakin olabilirim bana söyler misin? Tüm bu olanlardan sonra söyle, nasıl sakin olabi..."

Lafımı yarıda kesen şey dudaklarımda hissettiğim sıcaklık olmuştu, onun dudakları benim dudaklarımla buluşmuştu...

Öpüşü yumuşak olduğu kadar aceleciydi de.

☽☽☽

(Çetin'in gözünden)

Planım kusuruz bir şekilde ilerliyordu, amacıma ulaşmama az kalmıştı ve yakında hedefime ulaşacaktım.

"Efendim,"

Ofisimin kapısı hızla açıldığında, yaverimin geldiğini anladım.

"Umarım güzel haberlerle gelmişsindir?"

"Planınız hiçbir sorun olmadan devam ediyor efendim. Fakat Çağalar'ın büyük oğluna ulaştığımızda, onun yerini bilmediğini söyledi."

"Ne demek bilmiyor?"

Dedim sinirle. Bu tüm planımı alt üst ederdi!

"Ama endişe etmeyin efendim, bizi onun yerini bilen birine yönlendirdi."

"Kime?"

"Kendisinden birkaç sokak aşağıda olan kardeşine."

"Peki öğrenebildiniz mi yerini?"

"Evet efendim, öğrendik."

"O zaman planın ikinci aşamasını uygulama vakti geldi."

Yaverime bakmıyordum, odak noktam önümde duran bilgisayar ekranından izlediğim esirimdi...