Günün yorgun saatleri artık vücudunun her zerresini toprağa doğru çekiyordu. Ayakta zor duruyor ama yılmıyordu. Hep böyle güçlü değil miydi zaten, yine güçlü kartını oynuyordu. Sonunda arabaların durduğunu ve yayalar için yeşil ışığın yandığını gördüğünde kendini yola attı. Kendini her zaman bir yola atardı bu yol kimi zaman şimdiki gibi bir beton olurdu kimi zaman ise bu yollara gelmesine neden olan o manevi yollar olurdu.

Sert topuklu ayakkabılarını yerlerde döverken sonunda başını kaldırdı. Gözleri hiçbir yere odaklanamadı çünkü kendini bir ela göze esir buldu. Yıllar önce bulduğu gibi. Zaman durdu... Tam da o an hayat durdu belki de. Geçmiş artık hiç geçmemiş gibi tam da yüreğindeydi artık.