✨

Dünyada bulunan suç oranları, her yıla oranla iki kat artmaktaydı.

Meksika'nın Colima kentinde, 2022'de her 100 bin kişi başına 181,94 cinayet ile dünyada en fazla suç işlenen şehir olarak kayıtlara geçerken, Türkiye'de toplam 2278 cinayet işlenmişti.

Bunun yanında Türkiye'de, medyaya 3 bin 984 silahlı şiddet olayı yansıdı. Ülke genelinde yaşanan bu silahlı şiddet olaylarında 2 bin 278 kişi öldürüldü ve 4 bin 231 kişi de yaralandı...

Ve her geçen gün bu olaylar artmakta ve insanlar suç işlemeye devam etmekteydi.

Tabii bunun yanında askeri yönden de gelişen ülkemiz, 2021 yılında dünyanın en güçlü ordu sıralamasında 13. gösterilirken, 2022'de bu seviye iki sıra daha üste çıkarak 11. sıraya yerleşti.

Ülkemizde suç oranı, polislerimiz ve diğer güvenlik güçlerimiz sayesinde her geçen gün azalmaktaydı, ancak bazı insanlar bu durumdan hiç endişelenmeden suç işlemeye devam ediyorlardı.

Onları durduracak olan, yine milletimizin evlatları ve koruyucumuz olan polislerimizdi.

 ✨

"Dur! Kaçma!"

Dur ikazına uymayan bir adamın peşinden koşarken, aslında ne kadar da zor bir meslek seçtiğini bir kez daha anlamıştı Ada. Elinde taşıdığı silahın ağırlığı, sanki yılların yüküymüş gibi zor ve meşakkatli geliyordu ona.

Karanlık sokaklarda sürdürdüğü kovalamacaların sonunun gelmeyeceğini biliyordu. Ancak her seferinde adalet için bu suçluların peşinden koşmayı seviyordu.

Köşeyi dönen siyah kıyafetli suçlunun, 'önünü keserim' umuduyla peşini bıraktı. Koştuğu yolu geri dönerken arkasından gelen ekip arkadaşlarına işaret verdi.

"Siz peşinden gidin, ben önünü keseceğim!"

Ekip arkadaşları, işareti alır almaz suçlunun peşinden gittiler, o da tam tersi yönde koşmaya devam etti.

Karanlık sokakların kalbinde bir oraya bir buraya sürüklenirken, kendini hayatın gerisinde kaldığını zannediyordu. Çok değil, toplasan beş yıldır yapıyordu bu mesleği ama hayat öyle yorucu oluyordu ki bazen, insana yıllardır yapıyormuş hissi verdirtiyordu.

Yine de hiçbir şeye değişmezdi bunu. Bir insanın hayatını kurtarmanın yanında üzerinde taşıdığı üniformanın yeri de kalbinde taşıdığı gururdan katbekat üstündeydi. Bu mesleği ve onun getirdiği yükü seviyordu.

Ara sokaklarda yolunu bulmak için büyük bir mücadele verirken, beynindeki bazı şeylerin yok olduğunu ve labirent gibi karmaşık yollarda kaybolduklarını görmüştü. Hayatının her noktasında böyle karmaşık yollar vardı. Ama bazen o yolların içinde kayboluyordu.

Sanki, beyninin içinde bir labirent vardı ve o labirentlerde suçlular kol geziyordu. Üstüne üstlük her onların peşinden koştuğunda yolunu kaybediyordu. Bu yüzden, dağınık kağıtlar gibi uçuşmuş hatıraları ve çöpe atılmış umutlarını bulamamıştı ya bunca zaman. Ancak umutlarını yitirmeyip hâlâ aramaya devam ediyordu onları. Bulunca zihnindeki suçluları da alt edecekti. Ve işte o zaman, rahat bir nefes alabilecekti.

Köşeyi dönüp, suçlunun kaçmaya çalışacağı son çıkışa geldiğinde duraksadı. Gerçek hayatta onları her türlü bulabiliyordu. Ama beynindekileri... İşte onları hiçbir zaman bulamıyordu.

Çok bir süre geçmeden karşısına çıktı adam. Karşısında Ada’yı gördüğünde olduğu yerde durakladı. Yüzüne yerleştirdiği şaşkın ve kızgın gözlerle birlikte onu süzdü.

Ada, ona bakan adamın suratındaki öfkeyi ve şaşkınlığı gördüğünde dudaklarına yalancı bir gülümseme ekledi ve suçluyu kıstırmanın verdiği keyfi tüm iliklerinde hissetti. Elindeki silahı, kıstırılmış suçluya bakarken yavaş hareketlerle beline koydu.

"Sana dur dedim." dedi, nefesi sokağın duman altı havasına karışarak yok olurken.

"Siktir," diye kükredi adam. Arkasına döndüğünde peşindeki diğer polisleri gördü. "Ah! Hassiktir!"

Yolun sonuna gelmişti.

"Sana son ikazım." dedi Ada kendinden emin bir şekilde. "Buradan sonra gidecek bir yerin yok. Teslim ol!"

Tabii, suçluda da bu uyarıyı dinleyecek göz yoktu.

Tek çareyi kaçmakta bulan suçlu, Ada’nın üzerine doğru hızla koşmaya başladı. Belki de kadın olduğu için kolaylıkla geçilebileceği biri sanmıştı onu, ama dövüş sanatlarında altı tane altın madalyası olduğunu bilmiyordu. Zaten nereden bilsin, bu bilgiyi tüm astlarından bile saklamıştı.

Suçlu, onun üzerine doğru tüm hızıyla koşarken de hiçbir şekilde duruşunu bozmadı. Ta ki yanından ani manevrayla geçerken onu atlattığını sanana kadar.

O an, suçlunun belinden yakaladığı gibi sürüklenerek asfalt zemine düştü. Bu durum, son sürat ilerleyen bir ata binmeye çalışan jokeyin eyeri yakalaması gibi bir şeydi. Hızı kesilen suçlu da asfalt zeminde buldu kendini.

İkisi de şimdi birbirlerini alt etmek için uğraş veriyorlardı. Suçlu kaçmak istiyordu, Ada da onu yakalamak istiyordu. Sonuçta bu iki mücadeleciden biri kazanan çıkacaktı.

Üste kalan suçlu, Ada’nın yüzüne eliyle bastırıp kollarından sıyrılmaya çalıştı, ancak Ada onun paçasını bırakma gibi bir niyeti yoktu.

Suçluyu ayağından yakaladığı gibi çekti ve adam yüzükoyun bir şekilde tekrar yere düştü. Kadını tekmelemek için ayaklarını savursa da aniden boynunda hissettiği boyun kilidiyle şoka uğradı.

Nereden çattık, diye içinden söylenirken suçlu, kullanılan güçle birlikte gözleri korkudan kocaman açıldı.

Boğazına gelen baskı ve korkuyla kalbine yenik düşmesi ciğerlerindeki nefesi aniden tüketmişti. Baskının kulak zarlarını patlatacak güçte olduğunu görünce çabalamayı bırakarak pes etti. Bu kadın onu resmen alt etmişti.

Manyak kadın! diyerek kükredi içinden. Çenesini bile hareket ettiremiyordu. Onu öldürmek mi istiyordu? Amacı neydi?

Kadın ise sıkıştırdığı suçludan daha karanlık bakıyordu. Hatta elinin altında ezilen bu tacizciyi, bu boyun kilidini sayesinde öldürebilirdi. O da bir insandı sonuçta, değil mi?

Ama o insan olmasının yanında, bir polisti de. Ve işini yaparken diğer yakaladıkları gibi, bir suçlu olmak istemiyordu. Bu yüzden kilidi araladı ve yerdeki şüphelinin nefes almasına izin vermeden ellerini birbirlerine bastırarak kelepçelerini çıkardı.

"Taciz ve cinsel saldırı suçlamaları sebebiyle," Nefesini düzenledi. "seni gözaltına alıyorum. Yaptıkların ve söylediklerin mahkemede aleyhine delil olarak yansıyacaktır."

"Sağ ol ya! Ben de anlamamıştım zaten." diye yakındı yerde çırpınan adam.

Kıyafetinden ve kolundan tuttuğu adamı, "Maalesef, prosedür böyle." diyerek ayağa kaldırdı. Diğer iki polisin geldiğini gören adam kuyruğunu kıstıran bir köpek gibi havlamaya başlaması çok da kısa sürmedi.

"Ben bir şey yapmadım! Lütfen, alın beni şu manyağın elinden..." Polislerden biri suçlunun üzerini aramak için silahını beline yerleştirirken diğeri de gülümsemeyle birlikte şapkasını düzeltti.

"O zaman niye kaçıyordun?"

"Cidden bir yanlış anlaşılma," diye kendini savunmaya devam etti umutsuzca.

"Polise hakareti de eklemeli miyiz Komiserim?" dedi diğer polis, Ada’ya.

Ada, yüzüne değen soğuk havayı uzaklaştırırken ellerini 'boş ver' dercesine salladı. Böyle suçlularla çok uğraşmıştı bunca zaman. Bu adamın hakaretleri diğerlerinin yanında hiçbir şey kalıyordu.

Tabii, burada dikilip de böyle bir adamla aynı nefesi solumak bırak iğrençliği, ağzından çıkan sözleri dinlemek bile zaman kaybıydı. Daha fazla onun kendini kurtarmak için sarf ettiği bu saçma sözleri dinleyemezdi. Bu yüzden de üzeri aranır aranmaz kolundan çekiştirerek ekip arabasına doğru sürüklemeye başladı.

Suçluyu alıp, kalabalık ana caddeye getirdiğinde, mağdur olan kadının haykırışları kalabalığı resmen şekillendirdi. Herkes birer alev dalgasına dönüşerek, aniden suçluyla onun etrafını sardılar.

Kollarından sıkıca tuttuğu suçluyu, onların gazabından korumak için büyük bir mücadele verirken, bu durum karşısında kendini nedensizce sorgularken buldu. Ne ironikti değil mi? Az önce onu öldürmek isterken, şimdi de onu öldürmek isteyen insanlardan koruyordu.

Bu durumu hayatının birçok yerinde, farklı şekillerde de olsa defalarca karşısına çıkmıştı. Bunun gibi kötü insanlar, sadece normal insanlara değil polislere bile zarar veriyorlardı.

Kaç tanesi böyleleri yüzünden şehit olmuştu. Motorla üzerinden geçenler mi dersin, çatışmada polisleri yaralayanlar mı dersin ya da mal mülk yüzünden evdeki kavgaları sokağa taşıyanlar mı dersin, hepsi böyle insanların kalplerinde bulunan kötülükler yüzünden gerçekleşiyordu bunlar. Ve onların yüzünden sayısız polis görevlerini yaparken şehit düşüyorlardı.

Herkes bu mesleği parası var diye, hatta rahat ve kolay diye onların polis olduklarını sanıyorlardı. Aslında herkes bu mesleğin gerçek zorluklarını bilmiyordu. Bilmedikleri için de ağızlarına gelenleri söylüyorlardı.

Aynı şu anda da kulaklarına çarpanlar gibi...

İnsanların öfkeyle savurduğu küfürleri, idam haykırışlarını ve üzerinde artan insan ağırlığının farkına vararak aştı o yolu. Onları uzaklaştırmak isteyen diğer polisleri linçleyenleri duyarken, her şeyi biliyorlarmış edasında üzerlerine gelmeye devam etti çevresindeki halk.

Kalabalıkta ekip arabasını bulan diğer polisler, insan yığınının arasında zar zor yol açtılar. Daha fazla üzerlerine gelmesinler diye hızlanırken, onu korumak için elinden geleni yapıyordu Ada. Suçluyu bıraksa, anında yok edeceklerdi ama o bırakmıyordu, asla da bırakmayacaktı.

"Neden o şerefsizi koruyorsunuz? Bırakın yok edelim!" dedi kalabalıktaki seslerden biri.

Kulağına değen bu haykırışı duyduğunda arabanın açık kapısından şüpheliyi sokmaya çalışıyordu. Başından bastırdığı suçluyu içeriye soktuğundan emin olduktan sonra kapıyı sertçe kapatarak yönünü kızgın kalabalığa döndürdü.

"Eğer onu size bırakırsam benim ondan ne farkım kalır?"

Kalabalık bir anda sessizleşti ve şimdi yüzüne bakan bir grup sakin insanlara dönüştüler.

"Bir kadına bunu yapan size neler yapmaz Komiserim? Onu hapishanede beslemek istemiyoruz!"

Başını olumsuz yönde sallayarak haklı insanların yargılayıcı bakışlarını izledi.

"Kanunlarımıza göre mahkeme kararını verene kadar o suçsuzdur. Eğer bir şikâyetiniz varsa mahkemeye başvurun. Biz burada sadece işimizi yapıyoruz. Lütfen daha fazla polis arkadaşlarımıza zorluk çıkarmayın." dedi naçizane bir söyleyişle.

Yüzüne bakan insanların öfkelerinin sönmeyeceğini iyi biliyordu, ama kanunlar böyleydi. Polislerde bunlara uymak zorundaydı. Yoksa görevlerini doğru yapıp yapmadıkları sorgulanırdı. Yavaş yavaş dağılan insanların içine bir gram su serpememişti ama sarf ettiği bu iki cümleyi dinlemeleri hoşuna gitmişti.

Bizim insanımız bazen yargılayıcı olabiliyordu, ancak anlayışsız değillerdi. Bu da ülkenin insanlarının ne kadar önemli olduğunu gösteren bir şeydi işte. Belki de bu yüzden düzeni oluşturmak için bu kadar çırpınıyorlardı onun gibi polisler. Halkın canı daha fazla yanmasın diye...

Dağılan kalabalığın ardında, sokak lambalarının parlak ışıkları ve polis araçlarının üzerlerindeki tepe lambalarının mavi kırmızı renginden başka bir şey kalmamıştı. Yavaş yavaş olay yerini terk eden polis araçlarını izlerken arka cebinde tuttuğu telefonunun titrediğini hissetti. Elini arkaya atarak telefonunu aldı ve onu arayanı daha fazla bekletmemek için hemen açtı.

Telefonu kulağına yakınlaştırır yakınlaştırmaz bir bağrış yükseldi.

"Neredesin be kızım sen!?" dedi endişeli sesiyle.

"Üzgünüm Amirim. Görevdeydim."

"Yine rahat durmuyorsun kızım, yarın direkt ofisime geliyorsun! Sonunda beklediğin o haber geldi."

Sağına ve soluna baktı. Ne diyeceğini düşündü bir an, ama aklına bir şey gelmeyince "Emredersiniz amirim." diyerek, lafının ardından kapanan telefonla birlikte bir müddet öylece kalakaldı.

Bu yolu, bir şey başarmak ve ailesini gururlandırmak için ilerlemişti bunca zaman. Şimdi, o başarı ayaklarının dibindeydi ve ona sahip olmak için sadece tek bir hareket yapması gerekiyordu.

Elini uzatıp beklediği fırsatı tutmalıydı. Bu karmaşık yollardan uzaklaşmalı ve kendine yeni bir hayatın içine atmalıydı. Bir kere uzaklaşsa yönünü tekrar bulabilir miydi acaba? Tekrar aradığı o ışığa ulaşabilir miydi? Yoksa yine kaybolur muydu?

Ayakları asfaltı dövmeye başladı. Hızlı adımları sanki geçmişini eziyormuşçasına sert ve kendinden emindi. Gözlerini kapattığı her ışığın rengine karşı renk değiştiriyordu bedeni. Geçmişin tozlu raflarını süpüren bir cadının kahkahasının altında ağlayan küçük kızın haykırışlarını görüyordu.

Kurşunların ardı ardına yağmaya devam ettiğini, kırılan camların ötesinde karanlıkta beklediği gibi bekliyordu o küçük kız. Onu kurtaracak birini bekliyordu, belki de sadece umuyordu; onu kollarının arasına saracak baba sıcaklığını ya da anne öpücüğünü...

Bulabildiği; karanlıkta, zemine çarpan boş kovanlarının çıkardığı metal sesi ve küçük kızın kulaklarını tıkarken korkudan attığı çığlığıydı.

Ellerini üşüten soğuğun kanını da üşüttüğünü hissedince ellerini cebine koyarak, yıldızlar saçılmış o simsiyah geceye baktı. Sonra da hüznünü arttıran geceye inat gülümsedi.

"Başardım baba," dedi fısıldayarak. Bir damlanın gözpınarından doğup yanağına aktığını hissetti. "Başardım anne." Bu akıttığı gözyaşı mutluluk gözyaşıydı. Anne ve babasına verdiği sözü tutmanın kanıtıydı. Ellerini birbirine bastırdı.

"Teşekkürler," Yutkundu. "Her şey için teşekkürler Allah'ım."

Yüzüne eklediği kahkaha ve kahkahaya ters düşen gözyaşlarıyla birlikte kendini, hararetli gecenin yumuşak kollarına bıraktı. Yolunu bulmayı her şeyden çok istiyordu, bunun için de ilk başta verdiği sözleri tutmalıydı.

.

.

Yeni bölümlerle şimdi kitappad'da yayınlamaya başladım. İyi okumalar dilerim ☺️