@aliningecesi
|
Gözlerimi açtığımda depo gibi bir yerdeydim. Ellerim arkadan bağlanmıştı. Açmaya çalıştığımdaysa beceremedim. Oflayarak kafamı arkaya attım. Kapı açıldığında bakışlarım oraya döndü. Kahretsin bu oydu. "Uraz" sesim kısık çıkmıştı. Gülümseyerek yanıma geldi. Elinin tersiyle yüzümü okşadı. "Hazal'ım beni gördüğüne sevindinmi?" Gözlerim doldu. "Uraz bırak beni. Lütden" kafasını iki yana salladı. "Kocam beni bulucak. Seni de öldürücek" kafasını arkaya atarak gür kah kaha attı. Kaşlarım çatık ona bakıyordum. Üzerime doğru eğildi. "N-napıyorsun" sırıttı. "Hazal'ım" işaret parmağıyla karnımı işaret etti "karnında taşıdığın çoçuk Karanın olamaz" yüzü sertleşti. Ağlayarak kafamı iki yana salladım. "Hayır hayır lütfen kızıma bir şey yapma" Elini karnıma koydu. Geri çekilmek istesemde sandalye yüzünden yapamadım. "Eğer o doğarsa sizi daha da birleştirir" dudaklarım titredi. Geri çekildi. Bana son defa bakış atıp odadan çıktığında. Hıçkırıklara boğularak ağlamaya başladım Barandan: "Açmıyor açmıyor. Nerdesin Karım. Yanıma gelerek saçımı okşadı. "Oğlum kötü şeyle düşünme. Kendine gel. Sen böyle yaparsan onu hiç bulamazsın. Toparlan ara ve bul karını". Derin bir nefes aldım. Elini çekip odadan çıktı. Bulucaktım onları bulucaktım. Ve bunu yapanı kendi ellerimle öldürücem. Aşağı inip evden çıktım. Arabay binerek oradan uzaklaştım. Yumruk yaptığım elimle direksiyona vurdum. Benim suçumdu. Benim yüzümden. Benim karımı kim kaçırır. Kim buna cüret eder. Telefonumun zil sesi arabayı doldurdu. Telefonu alarak açtım. "Efendim anne" "Hemen eve gel" sesi felaşlı çıkıyordu. Kaşlarım çatıldı. "Geliyorum" arabayı döndürerek geldiğim yolu geri döndüm. Çikolatalarım. Biliyorum çok kısa oldu amma telafi edicem. |
0% |