Görüntü yaklaşıyor. Etrafı inceliyorum. Önceden geldiğim o kapalı yerdeyim. Duvarlar gri ve siyah renklerdeki metal plakalarla kapatılmış. Zeminde cam kırıkları var. Çevrede teknolojik aletler mevcut. Fakat bu sefer, mermi izleri de mevcut. Delikler açılmış. Dumanlar alanı kaplamış.

O, burada. Mekânın içinde, elleri cebinde bir şekilde dolaşıyor. Yavaşça yanıma doğru yaklaşıyor. Ben de O’na yaklaşamaya başlıyorum. Yanına ulaşınca yine benle iletişime geçmeye başlıyor.

“Burayı hatırladın mı?” diyor. Evet diyorum. “Ne hatırlıyorsun?” diyor. İnsanları diyorum. “Başka ne hatırlıyorsun?” diyor. Acı diyorum. “Başka?” diye soruyor. Umut diyorum.

O’na özel bir soru sormak istiyorum. Cevap vereceğinden şüphe etsem de soruyorum. Bana her şeyi söylemesi için ne yapmam gerektiğini soruyorum. “Düşüneceksin.” diyor ve yürümeye devam ediyor. Gerçeklik değişiyor...