Parazitlenme… Yine buradayım. Burası neresi? Hep aynı mekân. Tozlu rüzgarlar, yıkık binalar, pis bir hava ve O… O yine oturuyor. Yıkıntıların arasında, sağ elinde demir bir nesne var. Yere bir şeyler çiziyor.

Yanına yaklaşıyorum. Saçları benim gibi. Boyutları benim gibi. Bana benziyor. Ancak farklı…

Yere çizdiği şeye devam ediyor. Ne yaptığına bakmaya çalışıyorum. Anlamsız. Bir sembol var. Ne işe yaradığını bilmiyorum. Bir şeyin işareti olmalı. O’nun sol koluna bakıyorum. Aynı sembol var. Üzerindeki ceketin yırtık omzundan gözüküyor.

O sembole dokunmak için sol elimi uzatıyorum. Omzuna elim değdiği gibi sağ kolundaki demir nesneyi bırakıp anında dokunan elimi tutuyor. Yüzünü de aynı hızla bana çeviriyor. Yüzü bomboş. Yüzünde hiçbir şeye sahip değil. Dümdüz bir ten. Ağzı da olmamasına rağmen bana bir şeyler söylüyor: “Senin eserin…”