Parazitlenme artıyor, azalıyor. Acı veriyor. Etraf yine tozlu. Harabeler her yerde. Kötü kokuyor. Gökyüzü bulutlu. Net göremiyorum. Yine yıkıntıların arasında birisi var.

Her şey başa döndü. O yine yıkıntıların arasında oturuyor. Sırtı yine bana dönük. Elindeki demir çubukla yere bir şeyler çiziyor. Bu sefer de ona yaklaşmalı mı? Acı veriyor ama yapılmalı. Onun kim olduğu öğrenilmeli.

İlerliyorum. Bu sefer rüzgâr şiddetlenmiyor. Tozlar görüşü zorlaştırmıyor. İlerliyorum. Bu sefer kıvılcım yok. Engelleyici yok. İlerliyorum.

O gitti. Yok oldu. Duruldu. Bu sefer de yüzünü görmedim. Çizimlerin üstündeyim. Bir şey yazıyor. “Yeniden Doğuş’a inanır mısın ?”