Görüntü geliyor. Algılamaya başlıyorum. Kendimi zeminde yatarken buluyorum. Bedenimi kaldırıyorum. Etrafı inceliyorum. Bu sefer kapalı bir yerdeyim. Duvarlar gri ve siyah renklerdeki metal plakalarla kapatılmış. Zeminde cam kırıkları var. Çevrede teknolojik aletler mevcut.

O, burada. Mekânın tam ortasında oturuyor. Cam kırıklarının en çok olduğu konumda, tepesinde oturuyor. Kafası aşağı doğru bakıyor. Kıyafetleri biraz eskimiş. Yine de bedeniyle alakalı pek bir yorum yapamıyorum. Zeminde ilerlerken çıkarmış olduğum seslerden ötürü benim burada olduğumu anlıyor ve başını kaldırıyor.

Gözleri yok, ağzı yok, burnu yok… Yine yüzsüz bir hale bürünmüş. Fakat benle iletişime geçmeyi başarabiliyor. “Burayı hatırladın mı?” diyor. Herhangi bir hamlede bulunmuyor. Bu sefer onunla iletişime geçebilme imkanını yakaladığım için onunla konuşmaya çalışıyorum.

Bu mekân ile alakalı en ufak bir fikrimin olmadığını söylüyorum. “Sana bir şeyler anımsatmıyor mu?” diyor. Düşünüyorum. Aklıma bir şey gelmiyor. “Gelmeli.” diyor. “Sana göstereceğim.” diyor. Tüm bu gerçeklik bir anda çöküyor. Başka bir görüntü ve ses aktarılıyor.