Gözlerimi açıyorum. En başa döndüm. Aynı yıkık yapıtlar, enkazlar, kalıntılar ve kırık, taştan heykellerin arasında oturan O. Arkası dönük. Saçlarının benim saçlarıma benzediğini fark ediyorum. Elindeki demir çubukla heykelleri daha küçük parçalara ayırıyor.

Ona doğru yaklaşmaya başlıyorum. Tozlar şiddetli. İlerlerken bir elimi, gözüme toz girmemesi için kaldırıyorum. Birkaç saniye sonrasında ise yanına ulaşıyorum. Tozlar anlık olarak yok oluyor. O, elindeki demir çubuğu bırakıp arkasını dönüyor. Yüzü yine gözükmüyor.

“Şimdi hatırlıyor musun?” diyor. Anlam veremiyorum. Neyi hatırlamamı istediğini soruyorum. “Gördüklerin gerçekti.” diyor. Ne gördüğümü soruyorum. Bir cevap vermiyor. Bir süre sessizce dolanıyor. Sonrasında heykelleri gösteriyor.

“Bunların ne olduğunu biliyor musun?” diyor. Heykel diyorum. “Ne heykeli?” diyor. Bilmediğimi söylüyorum. “İnsan heykelleri.” diyor. Bunun anlamını soruyorum. “Bunlar da bir zaman gerçekti.” diyor.