Karanlık bir odadayım. Hiçbir ışık yok. Etrafımı göremiyorum. Fakat… Birinin varlığını hissediyorum. Nefesi sanki boynumda. Konuşmaya başlıyor.

“Fark edildin.” Bu, O’nun sesi. Cevap veriyorum. Kimin fark ettiğini soruyorum. “Öğreneceksin.” diyor. Peki bunları nereden bildiğini soruyorum. “Ben her şeyi biliyorum.” diyor. Benim kim olduğumu bilip bilmediğini soruyorum. “Biliyorum.” diyor.

Fakat kim olduğumu söylemiyor. Hazır olmadığımı dile getiriyor ve başka bir soru soruyor. “Nasıl hissediyorsun?” Ne konuda diye soruyorum. “İnsanlara karşı.” diyor. Bildiğin gibi diyorum. Bir cevap vermiyor.

Oda aydınlanmaya başlıyor. Küçük bir odanın içerisinde olduğumu anlıyorum. Her tarafta aynalar var. Işığın ise nereden geldiği belli değil. Aynaların oluşturmuş olduğu sonsuz görüntüler, net bir şekilde görülebiliyor. Son olarak O’nu görüyorum. Arkası bana dönük. Sağ elini aynalardan birine vurarak bütün gerçekliğin parçalanmasını sağlıyor.