“İyisin değil mi?” Benimle ilgileneceğine kendi haline bak. “Ne var halimde?” Görmüyorsun değil mi? “Evet. Neden göremiyorum?” Şu an görmemen normal. Çok fazla hasar aldın. “Nasıl yani?” Yalnız hala şaşırıyorum. Seni sıfırlamasına rağmen hala beni hatırlıyorsun. Bilinçaltına erişemiyor olmaları hep ilgincime gitti. “Neyden bahsettiğini bilmiyorum.” Çünkü tekrar unuttun.

“Neden bana her şeyi anlatmıyorsun?” Kaldıramazsın. “Neyi kaldıramam?” Seninle uğraşmak gerçekten… Çünkü hasarlısın. “Hasarlı mı?” Evet. “Nasıl bir hasarım var?” Zihnindeki benliğin. “Evet?” İnce iplerle birbirine bağlanmış gibi bir zihnin var. En ufak ağırlıkta bütün zihnin çökebilir.

“Hiçbir şey anlamıyorum.” Çok normal. Henüz yeterli seviyede değilsin. Şimdi. Vakit doldu. “Bekle!” Gözlerini açma zamanı geldi.