Olanları bir türlü aklım almıyordu. Pamira, gece yanımda kalmaya karar vermişti. Artık paranoyak olmuştum her şeyden korkuyordum. Kötü düşünceler her yanımı sarmıştı. Delirdiğimi düşünüp korkuyordum. Hastaneye yatırılır mıydım acaba?

Pamira ise ne yapacağını bilmiyordu. Çabaladığını görüyordum onun için eski halime dönmeye çalıştım. Yalandan da olsa mutlu rolü yapmakta iyiydim. Zamanında bunu çok iyi öğrenmiştim.

Yaşadıklarıma kendimde bir kılıf uydurdum. Rüya dedim, hayal dedim. Kendimi sıkmaktan kaslarım ağrıyordu. En iyisi uyumak diye düşündüm. Pamira da benim odam da yatıyordu.

Ne kadar uyudum bilmiyorum gözlerimi açtığımda her yer karanlıktı. Telefondan saate bakmak için yastığın altında elimi gezdirdim. Orda olmadığına emin olunca yatakta aradım. Belki de yere düşmüştür deyip elimi gezdirirken birisi bileğimi sıkıca tuttu. Avazım çıktığı kadar bağırdım. Kalbim ağzımda atıyordu sanki. Pamira hemen kalkıp ışığı açtı. Ben ise yatağın üstünde durmuş etrafta birini arıyordum. Yatağın altına baktım ama kimse yoktu. Hemen bileğime baktım. Parmak izleri vardı. Pamira'ya göstermek için yaklaştım.

" Birisi... Birisi bileğimi sıktı." dedim kekeleyerek.

Pamira geri çekilerek "Belki de sen yapmışsındır." dedi. İnanamıyorum. Benden korkmuştu.

" Ne demek istiyorsun sen? Benim deli olduğumu mu düşünüyorsun? Pamira benden korkuyorsun. Sana zarar verir miyim sanıyorsun?"

" Öyle demek istemedim. Yaşadıkların kolay değil, korktun ve belki de uyurken rüya gördün bileğini kendin sıktın." dedi.

Bunları söylerken benden çekindiğini fark ettim. Acaba benden korktuğu için mi yoksa kalbimi kırmak istemediği için mi böyle davranıyordu? Ona kızmak istedim ama yanımdaki tek insanı da kaybetmek istemiyordum.

" Sana yemin ederim uyumuyordum. Uyanmıştım, telefonumu arıyordum yere düşmüş olduğunu düşündüm, eğilip almak istedim. Tam o sırada da biri bileğimi tuttu. Hissettim onu. Buz gibiydi eli. O kadar çok sıktı ki bileğimi kıracak sandım. Doğruyu söylüyorum lütfen inan bana." hıçkırarak ağlamaya başladım. Pamira benim halime acımış olacak ki gelip bana sarıldı. Bir süre öyle ağlamaya devam ettim. Beni sakinleştirmeye çalıştı.

"Ben senin delirdiğini düşünmüyorum Nalan. Ama beni de anla. Bende korkuyorum. Seni böyle görmek beni üzüyor. Belki de doktora gitmeliyiz. Hatırlıyor musun? Okulda bir çocuk vardı. Tuhaf şeyler görüp olmayan kişilerle konuşuyordu. Herkes ondan korkardı. Sonra okula gelmemeye başladı. Daha sonra öğrenmiştik yaşadıklarını. Travma sonrası böyle şeyler görmeye başlamış. İlaç kullanınca bu halüsinasyonlar azalmaya başlamış. Belki senin durumunda böyledir." dedi.

Derin bir iç çekerek "Haklısın." dedim kabullenerek.