Telefondan gelen çocuk sesini unutamıyordum. Babam birkaç kez daha aramasına rağmen cevap vermedim. Bana yalan söylemeseydi belki bu kadar kalbim kırılmazdı. Ağlamaktan helak olmuş halimi aynada incelerken telefonum çaldı. Arayanın Pamira olduğunu gördüm. Ağladığımı gizlemek için sesimi düzelttim.

"Efendim?"

"İyi misin? O kadar mesaj attım, cevap vermeyince merak ettim."

"Görmedim mesajını."

"Sen ağladın mı? Sesin tuhaf geliyor."

"Hayır. Ne ağlaması? Hasta gibiyim, burnum tıkalı." Deyip saçma bir kahkaha attım.

"Yarın görüşürüz o zaman. Mesajlarıma da cevap ver, merak ediyorum."

"Yarın okula gelmeyeceğim aslında. Halsizim biraz."

"Tamam o zaman okul çıkışı ben gelirim."

Israrlarına dayanamayıp kabullendim. Yalnız kalmak istiyorum. Hiçbir şey yapmamak, öyle boş boş yatmak istiyordum. Hayatımda hiçbir şey yolunda gitmiyor aksine yolundan çıkıyordu.

Öylece yatarken odamda garip bir hava hissettim. Yalnız değildim. Sanki biri beni izliyordu. Odamda bana ait olmayan bir koku belirdi. Rutubet, çamur kokusu gibi karışık bir koku. Ayağa kalkıp kokuyu aradım. Sanki dibimdeydi. Koku tüm odayı sonra bedenimi sardı. Nefes alamıyordum. Ciğerlerime dolan rutubet kokusu beni boğuyordu. Kendimi yere attım. Çırpınmaya başladım. Ardı ardına derin soluklar alıyordum ama oksijen ciğerlerime dolmuyordu. Gözlerim kararmaya başladığında başımda bir adam belirdi. Beni boğan bu adam mıydı?

Elimi ona doğru uzattım. Adeta gözlerimle beni bırakması için yalvarıyordum. O ise soğukkanlı bir şekilde ölümümü izliyordu. Daha fazla dayanamayıp gözlerimi kapattım.