Yeni güne yeni umutlarla uyandım. Güzel bir kahvaltı yapıp, hazırlandım. Çıkmadan önce üniversitenin telefonunu aradım. Arşive, istediğim bilgilere ulaşabilir miyim diye sordum. İkna etmek zor olsa da gelip görebileceğimi söylediler. Üniversiteye doğru yola çıktım. Kampüse doğru ilerledim, öğrenci işlerinin de yardımıyla arşiv görevlisi bana anneme ait bilgilerin olduğu dosyayı verdi. Hemen dosyayı açtım annemin kaldığı yurdu öğrendim fakat bunun dışında işe yarar bilgi yoktu. Belki bu yurt bilgisiyle annemin yıllar önceki oda arkadaşlarını bulabilirdim. Binadan çıkıp bir banka oturdum. Bedenimi bir ürperti sarmıştı. Ona çok yaklaştığımı hissedip bir anda uzaklaşmıştım. Daha fazla dayanamayıp ağlamaya başladım. Gözyaşlarımın yarattığı geçici bulanıklıkla, bana doğru yaklaşan bir kadını gördüm.

"Merhaba! İyi misin? Bir sorun mu oldu?" Dedi. Kadının öğrenci olmadığı belli oluyordu.

"İyiyim desem yalan olur." Dedim burnumu çekerek.

"Öğrenci misin? Sıkıntın ne ise paylaşabilirsin?" Dedi. Yumuşak ses tonuyla.

Kadının sesi güven veriyordu. Ona kısaca annemden bahsettim. Annemin arkadaşlarını aradığımı söyledim. Kadın biraz düşündü ve sonra konuşmaya başladı.

"Eskiden bu üniversitede okuyan şimdi de öğretim görevlisi olarak çalışan birini tanıyorum. İstersen ona sorayım. Belki anneni tanıyordur." Dedi. Hiç bu kadar yardım sever birini görmemiştim. Kadın telefonunu çıkarıp bir kaç numaraya baktıktan sonra birini aradı.

"Alo, hocam nasılsınız? Kampüsteyseniz bir konu hakkında görüşmek istiyorum." Dedi ve bir süre daha konuştuktan sonra ayağa kalktı.

Bana doğru bakarak, "Hadi gel, şanslısın ki odasındaymış." Dedi.

Gülümsedim ve birlikte yandaki binaya doğru yürüdük. İçimden dualar ediyordum. Lütfen annemi tanıyan birini bulayım diye. Heyecanlanmıştım.

Uzun bir koridoru geçtikten sonra bir kapının önünde durduk. Bir kaç kez tıkladıktan sonra içeri girdik. İçeri girdiğimizde masanın başında sandalyesinde oturan orta yaşta, ciddi ifadeli bir kadın duruyordu. Birlikte geldiğimiz kadın kısaca anlattıklarımı anlattı.

"Nihal Hocam anlayacağınız bu genç kız, annesi hakkında daha fazla şey öğrenmek için annesinin arkadaşlarını arıyor. Sizde bu okuldan mezun olmuştunuz belki yardımcı olabilirsiniz." Dedi.

Nihal hanımın, ciddi ifadesi yerine sıcakkanlı bakışlar almıştı.

"Annen hangi yıllarda okumuştu ve hangi bölümdeydi?" Dedi.

"2001-2002, Mimarlık. “dedim. Kadın cevabımı duyunca iyice meraklandı.

"Benimle aynı sene okumuş. Peki annenin adı nedir? “diye sordu.

"Arzu Değer." Annemin adını söylediğimde kadının yüzünde bir aydınlanma oldu.

Kadın gülümseyerek, "Hatırladım. Annenle ben aynı yurttaydık. Odalarımız yan yanaydı. Uzun zaman oldu." Dedi.

İçimin rahatlamasıyla derim bir oh çektim. Merak ettiklerimi sorabilirdim.

"Annemin yakın olduğu birisi var mı? Aynı odada kalan biri ? Lütfen bana bildiklerinizi anlatın benim için çok önemli."

"Annenin çok arkadaşı yoktu. Bizde fazla samimi değildik zaten. Denk geldikçe konuşurduk. Oda arkadaşları vardı. Zaten onlarda okulun bitmesine yakın odalarını değiştirmişlerdi. Yurtta annen hakkında dedikodular yayılmıştı. Herkes tek tek ondan uzaklaştı."

Duyduklarıma şaşırmıştım. Annem ne yapmıştı da insanlar uzaklaşmıştı? Kadın tekrar devam etti.

"Lütfen yanlış anlama beni. Annen iyi biriydi evet ama bazı davranışları insanları ürkütüyordu. Geceleri yurtta dolaşırdı, her zaman telaşlı görünürdü. Takip edildiğini söylerdi. İlk zamanlar sapık olduğunu düşündük ama yurda ne gelen vardı ne giden. Oda arkadaşları da bu yüzden odalarını değiştirdiler ve bir daha annene yaklaşmadılar. Annenin inandığı bazı şeyler vardı. Bazı varlıklar tarafından garip bir yere götürüldüğünü anlattı. Bu anlattıkları yalnızca fantastik filmlerde olurdu. Bu yüzden yurtta ve okulda adı deliye çıktı. Sonra da okula devam etmedi. Daha sonra duyduk ki evlenmiş, bazı zamanlar ortadan kaybolurmuş, bu annen hakkında aldığımız son haberdi."

Anneme koşulsuz şartsız inanıyordum. Annemin tek hatası bunları başkalarına anlatmış olmasıydı. Ben en yakınıma bile anlatmayacaktım. Kadın sözünü bitirince şaşırmış gibi davrandım.

"Annemin bu derece hasta olduğunu bilmiyordum. Anlattıklarınız için teşekkür ederim. Aklınıza başka bir şey gelirse lütfen bu numaradan beni arayın." Deyip telefon numaramın olduğu bir kağıt bıraktım ve odadan çıktım. Bana yardım eden kadına da teşekkür edip oradan ayrıldım. Öğrendiğim bilgiler pek işime yaramasa da annemin o varlıklar tarafından rahatsız edilip bir yere götürüldüğünden emin oldum. Demek ki benimde hayatım tehlikedeydi.