lal... Şimdi anlıyordum. ben karmen değil o yaralı kız çocuğuydum.

vücudum yavaşça alaza döndü. bana bakıyordu gözlerinde anlamlandıramadığım bir duygu vardı. Özlem..? Sevgi..? yada henüz bilmediğim herhangi bir duygu.

bilmiyordum. "L-lal mi?" başını salladı. "ben.. hatırladım mermaid hatırladım lal.."

ne yapmam gerektiğini kestiremedim. Gözlerimin önünde yine bir anı canlandı. bu sefer tatlı değildi.

' karşımdaki yabancı odamızda hızla oradan oraya koşuşturuken ben uyku mağduru gözlerimle ona bakıyordum. "yabancı.., ne oluyor neden koşuyorsun? neden çanta hazırlıyorsun? yine mi kaçmaya çalışacağız?" sesim sonlara doğru korkuyla titrerken yabancı -yani alaz- bana döndü. "kaçmıyoruz lal, kurtuluyoruz. kurtuluyorsun. artık burada o adamla kalmayacağız." şaşkınlıkla ona baktım. "yani kurtuluyor muyuz? ama o bizi bırakmaz ki... yine bulacak.." yanıma geldi ve diz çöküp boylarımızı eşitledi. ellerini iki omzuma koydu. "bak lal, artık ailene yaşayacaksın ben yanında olmayacağım bir yabancıyla değil gerçek ailenle yaşayacaksın." aile ne demekti? her zamanki gibi; bilmiyordum. "ama ben seninle kalmak istiyorum.. yabancı sende gel.. ben ailemi tanımıyorum bilmiyorum. korkarım tek başıma. hiç bir şeyimi bilmezler ki benim... sen olmadan nasıl öğrenecekler? bırakma beni lütfen.." gözlerim dolmuştu hatta yanaklarımdan yaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu. "seni bırakmayacağım. bir gün yine karşılaşacağız lal. ve ben o zamanda senin yanında olacağım bu sefer asla bırakmayacağım."

"yine kurtaracak mısın? yine birlikte mi yaşayacağız?" gülümsedi buruk bir ifadeyle. "kim bilir belki bu sefer sen beni kurtarırsın." burnumu çektim. "söz ver." dışarıdan yüksek bir ses geldi. belki şarkıya benzetilebilirdi ama korkunçtu. yabancı hızla an lımı öptü. "söz veriyorum." elimi tuttu çantayı aldı ve aşağı koştu. ev tam 4 katlıydı. o evdeydi ve bizi bu sesten dolayı yakalayabilirdi. ama ben koşamıyordum. yabancı bana döndüğünde bunu anladı ve kucağına aldı. ahtapot gibi ona yapıştım. korkuyordum. çok korkuyordum. o kadar korkuyordum ki ben 5 yaşındayken korkudan titremenin ne olduğunu öğrenmiştim. başımı omzuna yerleştirdim o koşarken. bahçeye çıktığımızda başımı kaldırıp etrafa baktım. bir sürü araba bir tanede büsbüyük araba vardı. hepsi mavi kırmızı ışık saçıyordu etrafa. bir adam yaklaştı yanımıza. beni yabancıdan almak için kollarını bana uzattı. korkuyla yabancıya daha çok yapıştım. "istemiyorum.." beni daha sıkı tuttu. adam bizi bir arabaya yaklaştırdı. bir adam birde kadın vardı. kadın ağlayarak bize koştuğunda adam garip bir ifadeyle olduğu yerde duruyordu. yabancı beni yere indirdi. ben yabancıya geri sarıldığımda kadının ağlama sesi yükseldi. "annen.. o senin annen lal.. korkma" yabancıya baktım. elini bırakmadım. kadına yöneldim yine de tereddütle. "kızım! lal'im!" diye bir feryat çıktı kadının dudaklarından ve beni kucağına aldı. yabancının eli elimden kopunca bağırdım. ama onu da başka biri bir arabaya götürüyordu. "hayır! istemiyorum bırak beni! yabancı korkuyorum ne olur gitme!" diye bir feryat döküldü dudaklarımdan. bana baktı. gözleri ilk defa kızarmış ve doluydu. yanaklarından bir yaş süzüldü ve o siyah arabalardan birine bindi. ben çığlık çığlığa ağlarken son kez bağırdım. "yabancı! korkuyorum tanımıyorum onları bırakma beni.." onu son görüşümdü. '

"yabancı.." diye bir fısıltı döküldü dudaklarımdan. "buldum seni" dedi. "ve yeniden kurtardım." dudaklarımdan çıkan hıçkırıklarla ona sarıldım. yüzümü omzuna yasladığımda kolları bedenimi sardı. sıkıca sarıldı. ama öyle bir sarılmaydı ki. tüm yaralarımın tek te yavaşça sarıldığını hissettim. hıçkırıklarıma engel olamıyordum zorlukla konuştum. "beni gerçekten tanımıyorlarmış alaz.. alaz ben bittim neredeydin..! alaz sen yokken kimse masal anlatmadı bana.. annem dışında kimse sevmedi beni.. alaz ben çok kere öldüm..! sadece kimse ölmemi umursamadı.." eli saçlarımı okşadı. kendine biraz daha bastırdı.

****

saatler geçmişti.

sessizdik. koltukta oturuyorduk. onun göğsüne yaslıydım. bir eli saçımdaydı. Dokunuşları eskisi gibi güven veriyordu. O kadar güvende hissediyordum ki şuan. Sanki kundaktaki yeni doğmuş bebeğin annesine olan güveni sevgisi onunla olan huzurunu hissediyordum. Benim annem babam yabancıydı. Yani alazdı. Böyle hissetmem normal değil miydi?

Selam canlarım, Wattpad deki kitabımı buraya aktarıyorum bu bölüm yasak geldikten sonra telefonda bilgi için yazıldı, o yüzden diğerlerine göre çoook daha kısa ve düzensiz bölümler ama merak etmeyin öbür bölümler düzenli ve aynı uzunlukta gelecek vaktim olduğu zaman ise 4000 kelimelik 2 bölümü peş peşe atıcam. Umarım bu hikayeyi seversiniz okurken oy vermeyi unutmayın lütfen. Sevgiyle kalınn 🦋🦋