_Kalbim kırıldı ve kırık parçaları ruhuma baktıkça daha çok acıdı canım.__

  -

Belki de hayat, yaşama çabasıyla debelenmekti. Herşeye rağmen ayakta durmaya çalışmaktı hayat. Mutsuz olmana rağmen dışarıdan mutlu gözükmekti. Bir çıkmazın içine girmiştim, nasıl çıkacağımı hiç bilmiyordum. Gece uyku tutmadığı için sabaha doğru ancak uyumuştum. Kalktığımda saat ikiye geliyordu. Mutfağa su içmeye gidince annemi orada gazete okuyorken gördüm. Önce beni süzdü sonra konuşmaya başladı.

-"Ooo Deren hanım teşrif edebildiniz mi?"

Sustum.

-" Kararını verdin mi Deren?"

-"Ne kararından bahsediyorsun."

-"Diyorum ki, hani evden gideceksin ya babanın yanına mı gideceksin yoksa sığınacak başka bir yer mi buldun?"

-"Benimle düzgün konuş! Ne babamın yanına gidiyorum ne de sığınacak başka bir yer buldum anladın mı ? Ben bu evde kalacağım ve sen hiç bir şey diyemeyeceksin. Hem sen neden benim bu evden gitmemi istiyorsun?"

-"Evleniyorum."

-"Şaka yapıyor olmalısın. Değil mi şaka bu?"

-"Gayet net bir cevap verdiğimi düşünüyorum."

-"Şimdi ne desemde dinlemeyeceksin beni, ne desemde dikkatte almayacaksın. Sen bilirsin anne, eğer istiyorsan evlen ama hayatına sonradan giren biri için beni ortada bırakmazsın anlıyor musun? Sen ne dersen de burası benimde evim."

Sustu.

Gözlerim dolmuştu, ağlamamak için kendimi çok zor tutuyordum. Hemen odama kaçtım. Ve hüngür hüngür ağlamaya başladım. Bu çok kötüydü. Yani evlenebilirdi ama daha onun için çok yeni olan bir adama benden daha fazla değer vermesini aklım almıyordu. Eğer beni birazcık sevseydi babama inat birlik olurduk, evlenince yanında olurdum, ona destek olurdum. Ne bileyim iyi bir anne kız olabilirdik. Ama olmadık. Bazen insanı en çok ailesi yorar, yıpratır, üzer hatta benim annemin de babamın da yaptığı gibi insanı mahveder. Bundan sonra nasıl devam edeceğimi bilmiyordum. Annem evleniyordu onun düğününe gidebilecek miydim? Davet edecek miydi?