Hayat, herkese aynı teraziyle muamele etmez. Bazılarının yükü ağırdır. Bazılarının yolu yokuştan ibarettir ve o ağır yük de sırtındadır. Kimse göğünün güneşsiz kalmasını istemez. Ama bazı toprakların hamuru da yağmurla yoğrulur.

Hayat, incedir,

incitir.

Süreyya'nın babasının ani ölümü üzerine annesizliğinin yanına babasızlık da eklenmiştir. Kimsesizliğin ağır yükü sırtında değilmiş gibi down sendromlu kardeşi Ceyda'da artık onun himayesi altındadır. Çıkmaz sokaklar her yanını sarmışken babasının anlam veremediği vasiyeti de boynundadır. İstanbul'a gidecek ve Aziz Korlu'yu bulacaktır. Bulacaktır bulmasına da, sonra? Babası sonrasına dair hiçbir söz etmemiş sonrasında da acı bir şekilde vefat etmiştir.

Yozgat'tan çıkıp koca bir şehrin göbeğine düşen iki kardeş için hayat artık daha güçtür. Ve hiçbir güçlük de Korlu'ları bulduktan sonra dinmeyecektir.

Süreyya'yı babası, Serçem, diye sever, hiç ağlamamasını, ağlarsa serçelerin öleceğini tembihlerdi. Fakat babası ölmüştü ve hayat da, insanlar da büyük yaralar açıp, kanatmasıyla meşhurdur.

Bu zorlu hayat hikayesinde öğreneceğimiz kuvvetli bir ilke vardı, Serçeler de Ağlar sevgili okur. Anlayacaksın.