Nazlı, tedavi sürecinin sonlarına yaklaştığında, artık bu dünyadan ayrılmaya hazırdı. Her geçen gün vücudu daha da zayıflıyor, nefes almak bile zorlaşıyordu. Ali, Nazlı'nın son anlarında da yanında kalmıştı. İkisi de, veda zamanının yaklaştığını biliyordu.Nazlı, son nefesini alırken Ali’ye son kez gülümsedi.Nazlı: "Seni sevdim, Ali. Hep sevdim… Unutma, bu hayatta her şey geçici. Sadece sevgi kalıcı."Ali, gözyaşları içinde Nazlı'nın elini tuttu. Ona olan sevgisi, yıllar boyunca içinde biriken tüm öfkenin ve kırgınlığın üzerine çıktı. Nazlı’nın gözleri kapandı ve son nefesini Ali'nin yanında verdi.Nazlı'nın ölümünden sonra, Ali kendini büyük bir boşlukta buldu. Onu affedemediği için duyduğu pişmanlık, içinde ağır bir yük olarak kaldı. Ama Nazlı’nın son anlarındaki huzur, Ali’nin de içindeki öfkeyi dindirmesine yardımcı oldu. Onu sevmeye ve özlemle hatırlamaya devam etti.On Yıl Sonra...Nazlı’nın ölümünün ardından geçen on yıl, Ali için hem zor hem de öğretici bir süreç oldu. İlk birkaç yıl, Ali için karanlık ve içe kapanık geçti. Onun yokluğuna alışmak, her geçen gün daha da zorlaştı. Ali, Nazlı'nın kaybından sonra uzun süre toparlanamadı. İşine odaklanmakta zorlandı, arkadaşlarından uzaklaştı, hayattan kopuk bir yaşam sürmeye başladı.Ama zamanla, Ali hayata yeniden tutunmayı başardı. Nazlı’nın ona bıraktığı en büyük miras, hayata sevgiyle bakabilmekti. Nazlı'nın vefatından üç yıl sonra, Ali kendini tekrar toparlayarak mesleğine döndü. İnsanlara yardım etmek, acılarını hafifletmek için daha fazla çalışmaya başladı. Nazlı’nın anısını yaşatmak için gönüllü projelere katıldı, özellikle tedavi edilemeyen hastalıklar üzerinde çalışan derneklere destek verdi.Ali, yıllar içinde kendi ailesini kurdu. Bir kızı oldu ve ona Nazlı'nın ismini verdi. Nazlı'nın hatırası, Ali’nin hayatında hep özel bir yere sahip oldu. Kızına Nazlı’nın hikayesini anlattı, ona nasıl güçlü ve sevgi dolu bir insan olduğunu söyledi. Bu şekilde, Nazlı’nın anısını her zaman yaşattı.On yılın sonunda, Ali artık Nazlı’yı hatırladığında acı yerine huzur hissediyordu. Hayatına devam etmiş, ama Nazlı’yı unutmayı reddetmişti. Nazlı’nın sevgisi, Ali’nin hayatında derin bir iz bırakmış, ona hayatın ne kadar değerli olduğunu öğretmişti.Bir gün, Ali Nazlı’nın mezarını ziyaret etti. Mezarlığın sessizliği içinde durdu, hafif bir rüzgar esiyordu. Nazlı’nın mezar taşına dokunarak fısıldadı:Ali: "Nazlı, seni affettim. Seni her zaman seveceğim. Seninle geçen zamanlarımız, bu hayattaki en değerli anılarımdı. Kızım büyüdü, senin gibi güçlü ve cesur bir insan oldu. Umarım, nerede olursan ol, huzur içindesindir."Ali, Nazlı’nın mezarından ayrılırken içinde bir huzur hissetti. On yıl geçmişti, ama Nazlı’nın hatırası Ali’nin kalbinde yaşamaya devam ediyordu. Hayat devam ediyordu, ama Nazlı’nın sevgisi hep Ali’nin yanında olacaktı. Bu sevgi, Ali’nin hayatına anlam kattı ve ona yeniden sevmenin ne kadar güçlü olduğunu öğretti.Ve böylece, Nazlı’nın hikayesi sona erdi. Ama onun bıraktığı izler, Ali’nin ve onu tanıyan herkesin hayatında sonsuza dek yaşamaya devam etti.