Güney’den

Lara’ya cevabımı yazdıktan sonra Deran’ın odasına gittim. Kapı kapalıydı. Genelde kapının kapalı olmasından rahatsız olurdu. Ancak bir olay olduğunda kapısını kapatır, yaz olsa bile üstünü yorganla örter, liseden beri kullandığı kulaklığını takıp müzik dinlerdi.

Yanındaki kişilere göre de davranışları değişiyordu. Benim yanımdayken çocuk, başkalarının yanında kimseye muhtaç olmayan bir kadın. Ama tek başınayken…

“Deran?” dedim kapıyı açmasını umarak. Müzik dinlesede beni duyacağını biliyordum. Yüksek ses sevmezdi. “Deran, girebilir miyim?” Yine cevap gelmedi ama bu günlük rutinimiz haline gelmişti.

Girdiğimde gördüğüm şeyler her zamanki gibiydi, gözleri dışında. Bana bomboş bakan gözleri kıpkırmızıydı. “Abi…” diye mırıldandı halsizce.

Yatağa oturduğumda doğrulup kollarımın arasına girdi.

Deran’dan

Huzur bulduğum tek yer burasıydı, abimin yanı. Çocukluğum tekrar canlanıyordu onun yanında. Kendimi korumama gerek kalmıyordu çünkü o koruyordu. Yalnız değildim, abim vardı.

Ama bugün abim olmadığında kendimi koruyamamıştım. O kadar yalnız hissetmiştim ki kendimi…

Ağlarken konuşmaya çalıştım. “Geldi, o geldi.” sesim titriyordu. “Babam geldi.” Babam kelimesini söylerken sesim kısılmıştı sanki. Abim saçımı okşarken başımı göğsüne yasladım.

Anlatmam bitene kadar bekliyordu. En iyi o biliyordu anlatarak rahatladığım, aslında sadece o biliyordu.

“Bir şeye ihtiyacın var mı diye sordu.” diye devam ettim gözümden yaşlar kontrolsüzce akarken. Tekrar ettim. “Yıllar sonra geldi kapımıza. Bir şeye ihtiyacın var mı diye sordu.”

Evet, annem ve babamın kalbi atıyordu. Yani çoğu insana karşı yaşıyor olabilirlerdi ama benim için ölüydüler. Var olduklarını hiç hissettirmediler bana, ya da ben hissedemedim. Bu durumda bir insana yaşıyor denilemez ki. Yaşadığını hissettirmiyorsa o ölmüştür. Kalbinin atmayı bırakmasına gerek yok ölmek için. Varlığını hissettirmiyorsa o benim için ölmüştür.

Babam hep işiyle meşguldü. Hep para verdi bize. “Bencil” derdi bize “Ne kadar para versek yetemiyoruz!”

Belki para yerine sevgi verseydi çok daha farklı olurdu, ailem diyebilirdim onlara…

Annem ise babamın kölesi gibiydi. Anlatmaya değecek biri değil kısaca.

Benim ailem abimdi. Sadece o. Yanımda olan tek kişi o, beni koşulsuz sevebilecek kişi o.

“Diyemedim abi… Diyemedim baba sevgisine ihtiyacım var…”

“Bir şeye ihtiyacım yok dedim. Yalan söyledim…”

“Babaya yalan söylenmez dimi abi? Ben neden yalan söyledim?”

“Neden gerçekleri söyleyemedim?”

“Kötü bir evlat mıyım ben?”

“Bu yüzden mi sevmiyor beni?”

“Tamam, yalan söylemem.”

“Ama sevsin beni, olmaz mı?”

Yaşadıklarım beni güçlendirmişti ama küçük bir çocuktum. Güçlenmeye değil, sevilmeye ihtiyacım vardı. Anne sevgisine, baba sevgisine ihtiyacım vardı.

Bana babalık yapması gereken kişi abim değil, babamdı.

Annem yapması gerekeni yapmıştı. Görevlerini yerine getirmişti. Evet, o da hiç sevmemişti. Zaten onun başka çocukları daha vardı. Aldatıyordu kocasını. Ve daha sonra pişman olduğunu söylemiş ikiz bebeklerini o adama vermişti. Ama kocasından gizli gitmeye devam ediyordu. Hem bebeklerini görmeye hem de diğer adamı görmeye.

6 yaşımdayken onları uygunsuz bir halde gördükten sonra daha o yaşımda, o kadın sadece beni doğuran kadın oldu. 6 yaşındaki bir çocuk zaten anlayamazdı o gördüklerini, ben sadece hissetmiştim.

Annem benim için yoktu ama babamdan hep ümitliydim. Bir gün gelecek bana sarılacak, “Sana sevgimi hissettiremediğim için özür dilerim ama ben seni sevdim ve hep seveceğim.” diyecek diye bekliyordum. Ama hiç gelmedi, hiç özür dilemedi, hiç seni seviyorum kızım demedi…

“Abi, babam beni hiç sevmeyecek mi?”

“Bizim hiç anne, baba ve çocuklardan oluşan bir ailemiz olmayacak mı?”

Bu herkeste varken bizde olmaması haksızlık değil miydi? Ben neden baba kelimesini gerçek anlamda söyleyememiştim? Ben neden anne kelimesini gerçek anlamda söyleyememiştim? Bunlar haksızlık değil miydi?

MERHABALARRRR

Yeni bölüm yazdım sizeeee. DKXMXM Bu bölümü yazdıktan sonra bu kadara neşeli olmam peki DMXNXND Neyseeee

Nasıl olmuş? Ben evlatlarımı özlemişimmm. Güney'i, Deran'ı ve Gece'yi. Ama maalesef Gece'yi yazamadım daha. O kadar vaktim yok.

Ben size bu bölümü okuldan sonra atıcam ama bölümü 29 Eylül gecesi yazdım.

Sonraki bölüm heralde seneye gelir DXMXNXN Yine elimden geldiği kadar yazmaya çalışıcam ama gittikçe yoğunlaşıyorum sanki günlerim hiç dolu değilmiş gibi.

Lütfen düşüncelerinizi yazın. Okurken çok mutlu oluyorummm