Kurgumu Wattpad'de de yayınladım ve hala yayınlamaya devam ediyorum ama orada düzenlenmiş hali yok buraya düzenlenmiş bölümlerini atıyorum.

Konusu hakkında bir cümle söyleyecek olursam şu olur; yaşadıkları onca şeye rağmen tekrardan ayakta duran kadın erkek farketmeksizin herkesin, artık hayatlarına başkasına bağlı olmadan hükmetmesini ele alıyor.

Şimdiden okuyan herkese teşekkür ederim🤍 İlk kurgum mantık hatası ve yazım yanlışı olmamasına dikkat ediyorum ama olursa da afola.

Keyifli okumalarrr 🤍

Yıllar önce.

12.10.2018

                           🔗

Şu ana kadar ki ömrümde, geçmişimden şimdiye ruhumda kalan insanlık kırıntılarının son taneleri şu an tükenmek üzereydi.

Ruhumun dört bir yanını kuşatan acı.

Fiziksel değildi, ruhsaldı.

Önümde diz çöken adama baktım tekrar, ne yapmalıydım. Sevdiğim adamın infazını mı yapmalıydım yoksa diğerlerini mi feda etmeliydim?

Göz ardı ettiğin bir şey var.

Göz ardı etriğim şeyler artık canımı yakıyordu. Bana unuttuğum şeyi söyle!

Sana ihanet etti.

Bu daha da acı olanıydı işte bu aklıma geldikçe kafasına sıkasım vardı .

" Ne düşünüyorsun güzelim?" dedi sesinin her tınısı bana acı veren adam.

Ona iğreniyormuş gibi baktım, zaten iğreniyordum. "Kafana hangi açıdan sıkmamam gerektiğini düşünüyorum."

" Hadi ama, benim güzel nişanlım, gerçekten müstakbel kocanı öldürecek misin?" alayla konuşuyordu çünkü onu öldüreceğimi düşünmüyordu.

Ben bu lanet olası adama nasıl da inanmıştım, inanmıştım işte ve bedelini çok ağır ödüyordum. Az kalsın evlenecektik. Tam bir ay sonra düşüncesi bile korkunç.

" Neden? Neden yaptın bunu?" sesim güçlü çıksın diye uğraştım, güldü dalga geçiyordu benimle.

" E güzelim bilirsin zayıf halka her zaman iyi bir avdır. Sen de en iyi avdın." dedi acımasızca .

" Biliyor musun seni tek kurşunla öldürmek hafif kalır acı çekmelisin." dedim ve bir tereddüt kırıntısı hissetmeden onu vurdum tam göğüs kafesinden.

Bir zamanlar benim için attığını idda ettiği kalbini taşıdığı göğüs kafesi .

Ormanda kurşun sesi yankılandı kargalar öterek kondukları dallardan kaçtılar, diz çöktüğü yerde sırt üstü düştü. Ben ise ruhumun yediği ihanet damgasının acısıyla bir haykırış koptu dudaklarımdan ...