Güneş ışıkları salonun penceresinden içeri girerken hâlâ uyumamıştım. Saat sabahın yedisiydi ve ben bu saate kadar partiye gelen kişilerin isimlerinin listesini çıkarmakla uğraşmıştım.

400 kişinin ismini nasıl hatırlamayı düşünüyordum ki?

Gözlerimin uykusuzluktan kapanacağı aynı zaman diliminde zil sesi tüm evin içinde yankılandı. Gelen Asena olmalıydı. Asena benim üst komşum, aynı zamanda en yakın arkadaşım ve iş arkadaşımdı. Büyük bir kafede çalışıyorduk. Ben aşçıydım, Asena ise garsondu. Kafemizin daimi müşterileri yaptığım tatlılara bayılırdı.

Kapıyı uykulu uykulu açtığımda Asena benim aksime enerjikti. "Günaydın Deniz," dedi neşeli sesiyle, uykusuzluktan bayılacak halimi gördüğündeyse yüzündeki neşe anında kayboldu. "Bu ne hal Deniz? Neyin var? Hasta mısın? Hemen hazırlan hastaneye gidelim." Nefes bile almadan sıraladığı cümlelerin ardından ayakkabılarını çıkartarak içeri girip salona doğru adımladı.

Salona geldiğinde masanın üstünde birsürü kağıt görmeyi beklemiyordu. Bakışları şaşkınca arkasında duran bana döndü. "Neler oluyor Deniz? Bu kağıtlar neyin nesi?" diyerek eğilip kağıtlardan birini aldı.

"İki gün önceki doğum günü partisinde olan kişilerin isimlerinin yazdığı liste." diye açıklama yaptım. Anlamayarak kağıdı incelemeye başladı.

Kafemizin daimi müşterilerilerinden Uraz Sarıkaya'nın 2 gün önce doğum günüydü ve benden doğum günü için meşhur ıslak kurabiyelerimden yapmamı istemişti. Ben de seve seve kabul etmiştim.

Asena'nın olayı anlamadığını ve birazdan beni soru yağmuruna boğacağını fark ettiğimde onu bir koltuğa oturttum. Odama gidip telefonumu şarjdan çıkardım ve salona geri döndüm.

Kendimi Asena'nın yanındaki koltuğa atarken telefonun tuş kilidini açıp mesajlara girdim. Ardından telefonu Asena'ya uzatıp mesajları okumasını sağladım. "Dün gece Uraz Bey'in doğum günü partisinde olan biri bana mesaj attı. Kurabiyelerime hayran kalmış. Kim olduğunu sordum ama söylemedi, kendisini benim bulmamı istiyormuş." diye açıkladım.

Asena mesajları okuduktan sonra bakışlarını bana çevirdi. "İyi de 400 kişinin ismini nasıl hatırlamayı düşünüyorsun?"

Sırtımı koltuğa yasladığımda gerçekten yorgun olduğumu hissettim. "Bunu ilk düşünen sen değilsin. Ben de düşündüm."

"İsimleri hatırlamak yerine Uraz Bey'den öğrenmeye ne dersin bayan akılsız?"

"Akılsız ha." diyerek kucağımdaki yastığı ona fırlattım. Yastığı tutarken "Öylesin tabii, oturmuşsun sabaha kadar isim listesi çıkarmaya çalışmışsın. Üstelik liste daha 100 kişi bile olmamış." dedi.

Telefonu elime alıp rehberime göz gezdirmeye başladım. Lakin Uraz Bey'in numarası yoktu. "Uraz Bey'in telefon numarası bende yok, sende var mı?" dedim.

"Müşterinin numarası rehberimde ne arasın? Kafede daimi müşterilerinin numaralarının kayıtlı olduğu bir defter var. Anca oradan bulabiliriz."

Bu uykulu ve bitkin halimle kafeye gidemezdim. Ilık bir duş alsam iyi olurdu.

"O zaman ben bir duşa gireyim, uykulu uykulu dışarı çıkarsam öğlen olmadan bayılmış olurum." dediğimde Asena güldü. Banyoya girerken "Bekliyorum." diye bağırdı.

Gizemli kişiyi bulmak adına bugün ilk adımı atacaktım. Beni bu yolda neler bekliyordu, bilmiyordum ama ben tuttuğunu koparan bir kızdım. O kişiyi ne pahasına olursa olsun bulacaktım.