Saat sabaha doğru beş gibiydi, aralığın bilmem kaçında soğuk, karlı, loş bir sokakta bankta oturmuş ellerimi montun cebine yumruk yapmış şekilde sokmuştum, içime kapanmıştım. Aklımdan geçen fikirlerin hiç birini yapamazdım fakat hiç olmadığı kadar çok fikrim vardı. Ağlamayı kestiğimde hep böyle olurdu, asla yapmayacağım şeyleri düşünürdüm, aslında kendimi yapmayacağım konusunda ikna etmeye çalışıyor sayılırım, aklımda onu gördüğüm ilk günden başlayan bir film şeridi geçiyordu sanki, daha hikayenin ortasında sayılırdım o yüzden filmin sonunu görmek için, ayağa kalkıp onun evinin olduğu sokağa doğru yürümeye başladım.

6 ay 25 gün 1 saat 47 dakika önce.