Ayaz yanlarından geçip gitmişken herkes şok olmuş bir şekilde Atakan'ın dediğine odaklanmıştı. Bırakın kan ağlayana birini görmeyi daha önce kan ağlayan birini içeren bir haber bile görmemişlerdi. Bu da aslında Ayaz'ın hepsinden daha fazla acı çektiğinin göstergesiydi.

Göknur Ayaz'ın kan ağladığını duyunca birden ayaklanmış ve yanına gitmek için hareketlenmişti ancak ablası tarafından durdurulmuş ve olduğu yere tekrar oturtulmuştu.

(Melisa)-Hiçbir yere gitmiyorsun. Gereken konuşmayı Atakan yapacak.

Atakan başını sağa sola sallayıp kendine gelmeye çalıştı ve Ayaz'ın peşine gitti. Ayaz alt kattaki tuvalette elini yüzünü yıkıyordu ama gözleri hala biraz kanlıydı.

(Atakan)-Ayaz. İyi misin abim?

(Ayaz)-İyiyim. Neden geldin?

(Atakan)-Bana açıklama yaptırma. Neden geldiğimi gayet iyi biliyorsun.

(Ayaz)-Peki. O zaman Göknur'la aramın düzelmeyeceğini de biliyorsundur. Ayrıca kan ağlamam sizin sorununuz değil.

Ayaz sert tavrını koruyordu. Sakindi ama sesi baskın bir notada tınlıyordu. Atakan ise üstüne fazla gitmek istemiyordu ama Ayaz'ın bu hal ve hareketleri gerçekten alttan alınacak düzeyi aşmıştı. Hem de çok fazla aşmıştı.

(Atakan)-Ayaz. Kendini önemsemeyi kesmiş olamazsın.

(Ayaz)-Kesmedim abi. Sadece en başında yapmam gerekeni yapıyorum. Artık aptalca şakalar ve utanç verici hareketler yok. Anime karakteri değilim ben. Saçma sapan bağrışmalara ve gerçek bile olmayan saçmalıkları hayal etmeye gerek yok. En başından beri her zaman karamsar biriydim. Biliyorsun. Sadece bir noktadan sonra hem kendim hem de çevrem üzülmesin diye komiklik yapma kararı aldım. Gel gör ki zaman geçtikçe bir şeyin farkına vardım. Ben hiçbir zaman kendim üzülmeyeyim diye uğraşmadım. Hep çevrem gülsün istedim. Hatta bunun için bütün boktan düşüncelerimi kalbime gömdüm. Hiçbiriniz bunun farkına varmadınız. Hepiniz ben şakalar yapmaya başladığım için acım geçti sandınız. Biriniz bile bir gün olsa içten içe ölüp gittiğimi fark etmedi. Ha bu o kadar da önemli mi? Elbette değil. Ayaz şaka yaptığı sürece ölüp gitmesi kimin sikinde ki? Benim mutlu görünüyor olmam, altını çiziyorum, mutlu görünüyor olmam sizin için yeterliydi. İçten içe ne hissettiğimi hiçbir zaman umursamadınız.

O anda Atakan Ayaz'ın suratına sağlam bir tokat patlattı.

(Atakan)-Bizim senin için ne hissettiğimizi bilmeden atıp tutmayı kes lan!!!

Atakan tokattan sonra bu sözleri haykırmıştı. Fakat beklemediği bir tepki almıştı. Hem de hiç beklemediği ve beklemeyeceği bir tepki. Ayaz bir anda ileri atılıp abisinin suratına tüm gücüyle bir yumruk atmış ve onu yere devirmişti.

(Ayaz)-Sizin ne hissettiğiniz beni kurtaracak mı lan!? Ben ölüp gidiyorum amına koyayım burada! Şurada alt tarafı birkaç ayım kaldı. Sonrası siktir olup toprağın altı. Bugüne kadar başkalarının ne hissettiğini önemsedim de ne oldu? Yine ve yine kendimi hiçe sayıp sizler için uğraştım. Aman annem üzülmesin. Aman babamı canı sıkılmasın. Aman abim kavga etmesin. Sizin için çabalamaktan çocukluğum siktiğimin dört duvarı arasına gömülü kalmakla geçti! Benim için ne hissederseniz hissedin. Normal insanlar olduğunuz sürece yapabileceğiniz şeyler sınırlı. Bana kimse yardım edemez! Şu anda yaşıyor olmam bile başlı başına bir mucizeyken kimse benden bencil olmamamı beklemesin!

Abisinin yakasına bir canavar gibi yapışmışken ağlıyordu. Hem de kan ağlıyordu.

(Ayaz)-Ben güzel bir hayat istemedim mi sanıyorsun!? Tek istediğim sizinle ve Göknur'la mutlu bir hayattı. Ama olmuyor işte! Her Allah'ın günü acıdan geberirken sessiz kaldım. Kalmak zorundaydım! İnsanların bana acımasını ya da bana yardım etmelerini istemiyorum! Normal bir çocuk gibi gidip top oynamak istedim, yapamadım. Koşup eğlenmek, düşüp ağlamak istedim ama yapamadım! Ben hayatta istediğim hiçbir şeyi başaramadım abi! Şimdiye kadar Göknur'un peşinde koştum ve onu kendime aşık ettim! Neden sence!? Neden bu kadar peşinden koştum onun!? Neden bu kadar çabaladım!? Hepsi ne içindi!? Ölecek olmama rağmen neden!?

Ayaz'ın elleri titriyordu ve gözlerindeki kan damlaları abisinin suratını ıslatıyordu.

(Ayaz)-Sadece sevdiğim insan BENİ SEVSİN İSTEDİM!!! Siz benim ailemsiniz. Beni sevmeme ihtimaliniz de vardı ama sevmeyi seçtiniz, çünkü bir noktada ailemsiniz. Ama o... Benim kalbimi verdiğim ilk ve tek insan! Ona aşıktım. Hem de bir köpek gibi. Sevgime karşılık bulmak için peşinden koşmam gerekliydi. Salyalarım aksa da, patilerim parçalansa da koşmak zorundaydım! Sevgime karşılık bulmamın tek yolu buydu! Ben o kadar sevdiğim birinin benim için üzülmesini ister miyim sanıyorsunuz siz!? SİZİN BENİM İÇİN ÜZÜLÜP HEDER OLMANIZI İSTEYECEĞİMİ Mİ DÜŞÜNÜYORSUNUZ AMINA KOYAYIM!?!?!? HER GÜN HER GÜN KENDİMİ YIRTIP SİZE GÜLER YÜZLE KARŞILIK VERMEK BENİM İÇİN NE KADAR ZORDU BİLİYOR MUSUN SEN!? HA!? HANGİNİZİN BENİM HER GECE ONLARCA KEZ KAN KUSTUĞUMDAN HABERİ VAR!?

Atakan giderek daha fazla şoka uğruyor ve endişeleniyordu. Ayaz'ın burnundan, ağzından, gözlerinden, her yerinden kanlar akıyordu. Atakan ona ulaşmak için harekete geçmeye çalıştığında ise...

(Ayaz)-HAREKET ETME!!! Şimdi beni engellersen bir daha asla içimdekileri söyleyemem! O yüzden dinle beni!

Ayaz deliler gibi titriyor olmasına rağmen abisinin yakasını bırakmıyordu. Muhtemelen şu an hiç olmadığı kadar çok acı çekiyordu ama bu fırsat içindekileri söylemek için eline geçen tek fırsat olabilirdi. O yüzden ne kadar büyük bir acı içinde olursa olsun kendini zorlamaya devam ediyordu.

(Ayaz)-HANGİ BİRİNİZ BENİM KAN KUSMAK İÇİN BANYOYA BİLE GİDEMEYECEK KADAR KÖTÜ OLDUĞUMDAN HABERDAR!? BEN ATTIĞIM HER ADIMDA ÖLÜRKEN VE KENDİMİ GÜLMEYE ZORLARKEN HANGİNİZ BU ÇOCUK İÇTEN İÇE ÖLÜYOR DİYE DÜŞÜNDÜ!? HİÇBİR ŞEYİ UMURSAMAMAYA ÇALIŞTIM AMA ARTIK OLMUYOR ABİ!!! NE KALBİM NE DE BEYNİM DAYANMIYOR ARTIK BUNA! ÖLECEĞİMİ DÜŞÜNEREK YAŞAYAMIYORUM!!! BU BENİ MAHVEDİYOR! 20 YILDIR... SİKTİĞİM 20 YILINDAN BERİ ÖLÜMÜ DÜŞÜNMEDİĞİM TEK BİR GÜN BİLE OLMADI! ACABA UYURKEN KRİZ GEÇİRİR MİYİM DİYE DÜŞÜNMEKTEN KAÇ GECE UYKUMDAN OLDUM BEN HABERİN VAR MI!? PEKİ ELİM AYAĞIM BOŞALIP BAZEN HAREKETSİZ KALDIĞIMDAN HABERİN VAR MI!? YOK DEĞİL Mİ!? BİNLERCE HATTA ONBİNLERCE DEFA KASKATI KESİLDİM BEN! HER SEFERİNDE ÖLDÜĞÜMÜ DÜŞÜNDÜM! KAÇ MİLYON DEFA ÖLÜMÜMLE İLGİLİ RÜYALAR GÖRDÜĞÜMÜ ANLATMAMA GEREK YOK SANIRIM! GÖKNUR BENİM YANIMDAYKEN YA DA BEN ONUN YANINDAYKEN ZİHNİM ÖYLE SAKİN OLUYORDU Kİ... TA Kİ O BANA "SEN BUNLARI HAK ETMİYORSUN" DİYENE KADAR! O GÜNE KADAR BENİ KİMSE ÖLDÜREMEMİŞTİ! HASTALIĞIM BİLE BENİ ÖLDÜRMEYİ BAŞARAMAMIŞKEN GÖKNUR'UN O LAFLARI BENİ ORACIKTA ÖLDÜRDÜ! İNTİHAR ETMEYE ÇALIŞMIŞ OLABİLİRİM! AMA ÖLÜMÜ BEKLEYEREK YAŞAMAKTANSA ÖLMEK DAHA İYİ BİR FİKİR BENİM İÇİN! ACI İÇİNDE KIVRANARAK YAŞAMAK O KADAR KATLANILMAZ VE DAYANILMAZ BİR DURUM Kİ BENİ BENİM GİBİ OLANLAR DIŞINDA KİMSE ANLAYAMAZ! VE EVET, HAK ETMEDİĞİM BAZI ŞEYLER VAR! BU HAYAT GİBİ! BEN BÖYLE BİR HAYATI HAK ETMEDİM! KİMSE HAK ETMEZ! KİMSE BU KADAR LANET BİR HAYATI HAK ETMEZ! BEN HEPİNİZİ SEVİYORUM! EN ÇOKTA GÖKNUR'U SEVİYORUM AMA ARTIK BUNA DEVAM EDEMEM! NE BEN GÜLMEK İÇİN KENDİMİ ZORLAYABİLİRİM NE DE GÖKNUR GİBİ PARLAK BİR YILDIZI KARAMSARLIĞIMLA BOĞABİLİRİM! ONU BU KADAR SEVERKEN ONA BUNU YAPAMAM!!! YAPAMAM İŞTE!!! YAPAMAM!!! GÖKNUR'DAN VAZGEÇEMEM BEN! AMA VAZGEÇMEK ZORUNDAYIM!!! Beni daha fazla severse... Bana daha fazla değer verirse ölümümde daha fazla canı yanar! Bunu istemiyorum! Benim için üzülmesini istemiyorum! Kendisini hırpalamasını istemiyorum!

Ayaz'ın tüm gürlüğüyle parlayan sesi sonlara doğru artık küçük bir çocuğun sesi gibi kısılmaya başlamıştı. Göz yaşları kandan normal göz yaşına dönmüştü ve titremesi geçmişti. Ama hiç iyi değildi. İçindeki her şeyi dökmesine rağmen hiçbir şey hissetmiyordu.

Yukarı kattan Ayaz'ın haykırışlarını duyan Göknur ablasına sarılmış ve hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Ayaz'ın söylediği her şeyi duymuştu. Her bir kelimesini hem de. Onun hepsinden fazla acı çektiğini biliyordu ama bu kadar derin şeyler olacağını düşünmemişti.

(Ayaz)-En sonunda ölüp gideceğim ve benden geriye kalan tek şey romanlarım olacak. Ben ölmek istemiyorum abi! Lütfen bana yardım et!

Diyen Ayaz hıçkırarak ağlarken abisine sarıldı ve tüm gücüyle kendini ona bastırdı. Abisinin yanındayken güvende hissediyordu. Atakan ise diyecek hiçbir şeyi olmadığı için kendisinden nefret ediyordu. Kardeşi bu kadar şeyle savaşırken sırf güldüğü için bir şeyi yok diye düşündüğü için kendinden nefret ediyordu.

Şu anda yapabileceği tek şey onun başını okşamak olduğu için kendinden binlerce kez nefret ediyordu. O da kardeşinin ölmesini istemiyordu. Kardeşi ölürse ne yapacağını bilmiyordu. Tahmin bile edemiyordu.

O an Atakan bebekliğinden sonra hayatında ilk defa göz yaşı dökmüştü.