Ben çok sevdim ama sevginin nefrete dönüşeceğini bilemedim ya da ben öyle sandım. Hayatım boyunca hep sessiz ama kırgın bir şekilde döndüm yoldan, arkama bile bakmadan. Üzgündüm, mutsuzdum en önemlisi bu sefer üç canlıyımdım. İlk defa gittiğim yolda tek değildim. Benle beraber iki minik de vardı.

Kimsenin bilmediği iki minik yardım etti bana, tabi o zaman iki tane olduklarını bilmiyordum, tüm zorlukları beraber aştık. Zorlandım, kriz geçirdim, yemek yemedim, depresyona girdim, kendimi eve kapattım ama onlar bırakıp gitmedi beni. O kadar sağlıksız yaşamama rağmen tutundular bana. Onlar benim biriciklerimdi. Kim mi onlar? Oğlum ve kızım..

Canım ve Cananım..

Onlar benim yaşama sebebim, yeri geldi anneleri oldum yeri geldi babaları oldum. Sonra amcası baba oldu onlara. Bana da hem arkadaş hem de kardeş oldu. Çocuklarımın yanlarından ayrılmadı, herşeyi o öğretti. Ben kendimi işe verdiğim dönemlerde o baktı hiç bıkmadan, usanmadan.

Tek büyütmedim çocuklarımı ama bende onlarla beraber büyüdüm. En zor zamanlarımı onlarla atlattım. Abim, yengem, kardeşim, Yalçın, Mercan ve yakın arkadaşlarım hepsi yanımda durdu. Yalçın ve Mercan Abileri beni terk etmesine rağmen beni haklı buldular. Ortada hiç bir sebep yokken tek kaldım sanarken geldiler yanıma. Bırakmadılar beni.

O günlerde ne çok şey yaşadım, şimdi ise o günlerden eser kalmadı. Şimdi üzgün değilim kırgın hiç değilim, içimde nefret kalmadı sevgi de kalmadı. Kendi işimdeyim, çocuklarımlayım, ailemleyim daha ne isteyeyim hâla hayattayım.. Terk edilen bir kadına göre dimdik ayaktayım..